'Doe mij een keer zo'n pitbullmeisje'

Een jaar na haar debuut in 'Flikken Maastricht' won Hannah Hoekstra (29) in 2012 een Gouden Kalf voor Beste Actrice voor haar rol in Sacha Polaks 'Hemel'. In de Van der Heijdenverfilming 'De Helleveeg', vanaf vandaag in de bioscopen, speelt ze 'een sadistische trut, een vrouw die gedoemd is de hel te vegen'. Een personage dat de schrijver baseerde op zijn tante Tiny.

Vond je het drie jaar na 'Hemel' en de Gouden Kalf tijd voor een nieuwe serieuze hoofdrol? Hoeveel haast heb je?

"Ik heb nul haast. En ook wel een beetje geluk. Ik kan wel een hoofdrol willen spelen maar die moet er dan wel zijn. Ik zie het meer als een zegen dat dit op mijn pad kwam. Het verhaal gaat over het leven van Tante Tiny, 'Tientje Poets'. Iemand die gedoemd is om de hel te vegen, om in dat strenge Brabantse arbeidersmilieu de rotzooi van ouders en familie op te ruimen. Ze gaat met mensen om zoals er met haar is omgegaan, dus af en toe is ze een sadistische trut."

Staat dat staat niet ver van je af? Zo'n vijandige, agressieve houding is veel mensen vreemd. Is het niet moeilijker om dat natuurlijk te spelen dan liefde of vriendschap?

"Ik snap wat je bedoelt, maar nee. Het is mij pijnlijk duidelijk waarom Tiny zo hard is naar de buitenwereld. De mensen om haar heen zijn vreselijk."

Dit was een gewilde rol. Hoe is de concurrentie onder actrices?

"Dat is wel raar aan dit vak inderdaad, ook al ben ik daar niet mee bezig. Het zijn mijn vrienden, veel actrices. Ik wist van één vriendin dat ze auditie heeft gedaan. Natuurlijk zou ik balen als zij de rol had gekregen, maar dat kan ik eerlijk tegen haar zeggen. Net als dat ik het supertof vind als ze een rol wel heeft. Maar natuurlijk sprong ik een gat in de lucht dat ik 'm mocht spelen. Die euforie duurt een dag."

Zijn er rollen waar je niet op auditeert?

"Ja. Vind ik heel jammer. In Nederland zit je bij castingbureaus in een bepaald laatje. Ook in de hoofden van producenten. Dit is nu gewoon mijn zaterdaghoofd, maar ik heb een vrij klassieke kop. Dus als ze een acteur zoeken om iemand te spelen die in een achterbuurt woont, met een pitbull en een halve liter bier, dan verlies ik altijd. Misschien dat regisseurs bang zijn dat de acteur het niet waar kan maken. Ik weet het niet. Ik vind het slap. Er is weinig geld. En weinig ballen.

Het gaat er ook vaak over of je een naam bent die ze kunnen verkopen. Verschrikkelijk. Want je wilt in het leven niet per se een naam zijn die men kan verkopen."

Ben jij een naam die verkocht kan worden?

"Ik zou zeggen van niet. Ik ben niet echt een showbizzpoes. Ik ben niet iemand die per se wil dat mensen mijn naam kennen."

Typisch voor jouw cv is juist dat je heel uiteenlopende dingen doet.

"Tof hè? In de film 'App' was ik een motorrijdende chick. Maar ik heb ook Assepoester gespeeld."

En in 'Hartenstraat', 'The Canal'. Pak je wat je pakken kunt?

"Nee, helemaal niet. Ik krijg ook weleens een rol aangeboden waarvan ik denk: Nee, dank je, de groeten. Ik vind samenwerken met regisseurs die ik inspirerend vind heel belangrijk."

Wat wil je niet spelen?

"Ik ben nu wel even klaar met dat mooie poppetje. Ik weet niet waarom je het zo vaak in Nederlandse scripts tegenkomt, maar de rol van de jongere vrouw die iets krijgt met een oudere man? Nee, bedankt. Het getormenteerde, zielige, mooie meisje. Been there, done that."

Wat dan?

"Doe mij een keer zo'n pitbullmeisje. Er zijn zó veel rollen die ik wil spelen. Ik zou ook weleens een vent willen spelen. Of een ongelofelijke kneus. Nee wacht, die heb ik al gespeeld."

Een vent? Eerder in Trouw sprak je je liefde voor androgyne kostuums uit.

"Oóóh, ik heb nu net weer een glorieus pak op de kop getikt. Een groen glimmend Gucci-pak. Ik hou niet zo van jurkjes. Vind ik irritant, ik wil gewoon kunnen zitten zonder dat iemand in mijn onderbroek kijkt."

Maar een vent?

"Bij wijze van spreken. Of een dier. Even uit dat straatje. Een zwerver."

Kijk je over naar het buitenland?

"Als het script en de regisseur interessant zijn. Er is weleens de vraag geweest om auditie in het buitenland te doen, maar ik kon niet, ik moest spelen. Ik ben trouwens slim genoeg om te weten dat het geluk niet per se aan de overkant ligt. Toen ik drie maanden in Ierland zat voor 'The Canal' dacht ik ook al: wat een leven. Zit je daar in je hotel. Ik leer nu zoveel bij het Nationaal Toneel. Helemaal in mijn nopjes."

Zou je zelf schrijven?

"Ik zeg nooit nooit. Ik ben een fervent lezer. Ik kan lekker wegdromen en fantaseer weleens dat ik Nederlands studeer. Maar ik heb ook veel jonge schrijvers in mijn omgeving, dan zou ik eerder een project met hen beginnen. Ik maak tekeningen, ben niet met verhalen bezig."

Tekenen? Krabbels of uitgewerkte constructies?

"Ja dat: rare, psychedelische tekeningen. Ik heb heel veel op Instagram staan. Rare shit hoor."

Getekend onder invloed van?

"Alsof ik een dosis lsd naar binnen heb getikt? Nee, als ik stoned ben, kan ik niet tekenen."

Creatiever worden onder invloed van drugs is kul?

"Soms gaan er wel deurtjes open die normaal dicht blijven. Laatst heb ik iets geschreven over de tijd die zo lineair verloopt. Dat mensen van 1 naar 2 gaan, naar 3. Maar stoned dacht ik 'Wow, het is allemaal veel relatiever dan dat!'"

Hoe ziet jouw week eruit?

"Sinds anderhalve week is het rustig omdat ik alleen repeteer voor 'De Zender', gebaseerd op 'Network', een film met Faye Dunaway uit de jaren zeventig. Daarvoor moet ik op en neer naar Haarlem. 's Avonds ga ik naar een voorstelling of ga ik eten met vrienden. Soms ben ik moe. En soms is mijn schema zo vol dat ik overdag een nieuwe voorstelling repeteer en 's avonds de vorige speel."

'Network' is interessant, maar er wordt wel vaak gekozen voor bewezen successen. Dat gaat ten koste van nieuw talent.

"Maar er worden ook nieuwe dingen gemaakt. Vrienden hebben het theatercollectief BOG opgericht. Ze schrijven zelf hun teksten, maken zelf hun voorstellingen. En ik weet dat Lars Doberman als onderdeel van Orkater jonge makers om zich heen verzamelt. Daarnaast kunnen we die bewezen successen vaak anders interpreteren en iets over onze tijd laten zeggen. Het maakt in de kunst misschien niet zoveel uit wat je doet, maar hoe je het doet. Je kunt ook zeggen dat we als mensheid de hele tijd in hetzelfde bakje schijt roeren. Ik lees nu een boek uit de jaren dertig van de vorige eeuw, terwijl ik denk, 'gast dit is mijn leven'."

Faulkner?

"Fernando Pessoa, 'Het Boek der Rusteloosheid'. Zo mooi. Vrienden vonden het duister. Ik vind het mooi hoe hij soms wordt overgenomen door zijn liefde voor de dingen."

undefined