DNA
Het is jammer dat Sander Becker in zijn artikel over de voorgeschiedenis die leidde tot de publicatie van het model van de dubbele helix van DNA door Watson en Crick in 1953 (Trouw, 28 april 2003), het werk van Erwin Chargaff geheel buiten beschouwing laat.
De chemisch-analytische gegevens over de zogenaamde basesamenstelling van DNA die rond 1950 door de biochemicus Chargaff waren gepubliceerd, zijn van even grote betekenis als de röntgendiffractie-gegevens van Rosalind Franklin en Maurice Wilkins, die wél door Becker worden besproken. Zonder Chargaffs ontdekking, namelijk dat de vier basen (thymine/adenine en cytosine/guanine) twee aan twee in dezelfde hoeveelheid voorkomen, had het dubbelhelix-model van DNA, waarin juist de baseparing zo'n belangrijke rol heeft, niet kunnen worden geconstrueerd. Het behoort tot de onopgehelderde raadsels waarom het Nobelprijscomité indertijd aan de verdiensten van Chargaff (vorig jaar overleden) geheel is voorbijgegaan.
