'Dit is mijn vader. Hij is nu een meisje.'

"De eerste keer dat ik als Susanne op het schoolplein stond... Iedereen kende me als Rob. De vriendjes en vriendinnetjes van mijn kinderen vonden het heel even vreemd. Een paar minuten. En toen was het tijd om te spelen en werd de rest vergeten. Dat is zó mooi van kinderen."

Haar 'vorige leven' als Rob sloot ze drie jaar geleden af, sindsdien hebben Nils (12) en Frederique (10) twee moeders. "In het begin hoorde ik ze tegen andere kinderen zeggen: 'Dit is mijn vader. Hij is nu een meisje.' Ja, ze noemen me nog steeds papa. Dat blijf ik. Pas riepen ze 'papa' toen ik kleren stond te passen in de Miss Etam. Dat was even wat ongemakkelijk."

Susanne en Linda en de kinderen wonen in een klein Limburgs dorpje, alle huisjes rond de kerk. De opdracht, het onthullen van een jarenlang goed bewaard geheim, kon haast niet spannender. "Ik heb op de school gesprekken gevoerd met de leerkrachten, over hoe zij het zouden kunnen begeleiden, hoe zij onze kinderen kunnen steunen. We hebben gezamenlijk de pestprotocollen van de school bekeken."

"Daarna ben ik bij alle ouders van vriendjes en vriendinnetjes op bezoek geweest. Ik heb hen het emotionele verhaal verteld van mijn zoektocht van 45 jaar. Ik heb gezegd dat zij er van alles van mogen vinden, maar dat ik hoopte dat ze hun kinderen er niet mee zouden belasten." Die grondige aanpak loonde: het aantal nare reacties was gelukkig op één hand te tellen.

Nils zegt heel af en toe een vaderfiguur te missen. "Hij is gek op tractoren en landbouwmachines. Daar gingen we vroeger wel eens heen. Maar zoals ik er nu uitzie, vind ik dat niet meer zo passend." Maar daar staan best voordelen tegenover, denkt Susanne: "Ik wil niet generaliseren, maar in veel gezinnen zorgt de moeder voor de gezelligheid, voor kaarsjes en bloemetjes op tafel."

En in de toekomst moeten de kinderen er profijt van hebben dat Susanne veel beter in haar vel zit dan Rob in haar vorige leven. "Zover is het nog niet. Ik zit nu door het slikken van heel veel hormonen in een emotionele rollercoaster. Dat heeft een enorme impact op ons gezin. Maar als ik in december geopereerd ben, dan hebben ze er een dolgelukkige moeder bij."

Hun zoon gaat volgend jaar naar de middelbare school, de wijde wereld in. Het kan ook een boze buitenwereld blijken te zijn. "Hier in dit dorp met 800 inwoners weet iedereen het, hoeven ze niks uit te leggen. Dat wordt anders. We bereiden onze kinderen erop voor dat niet iedereen homo's of transgenders accepteert. Dat sommigen het zelfs in pijnlijke bewoordingen zullen veroordelen. Wij gingen vroeger vaak eten in een Grieks restaurant, vlak over de grens in België. Bij die macho's zijn we nu niet meer welkom. Dat is rot. Maar meteen ook een les voor onze kinderen."

Veel pubers willen graag doodnormaal zijn, niet uit de toon vallen. Ze schamen zich sowieso al voor hun ouders. De moeders weten dat het lastiger kan worden. "Op vakantie vroeg iemand aan de kinderen of ze allebei gezellig met één mama op stap waren. Toen hadden ze helemaal geen zin het echt uit te leggen. Dat zal vast vaker gaan gebeuren en dat is prima. Ze vinden hun weg. Dat weten we zeker."

undefined