Column
Die bebaarde dwaallichten verdienen geen aandacht
Recentelijk wist een troepje middeleeuws uitgedoste heren nogal wat publiciteit te genereren na een samenscholing bij het Nationaal Monument op de Dam. Daar beval hun woordvoerder het enige juiste geloof krachtig in onze belangstelling aan, waarbij hij het niet bleek te hebben op de democratie en een akelig levenseinde voorspelde voor 'de hond der Romeinen'. Daarmee bedoelde hij geloof ik de leider van de PVV.
Iedereen vloog er met open ogen in. Politici spraken bezorgde woorden, de politie kreeg op haar kop omdat ze een boze voorbijganger wel, maar het clubje niet de mond had gesnoerd, de betreffende woordvoerder werd alsnog gearresteerd. En uiteraard konden bloggers van rechts ('ongehoord!') tot links ('het was geen haatpreek!') voor dagen voort.
Inderdaad, best interessant, zo'n minibotsing der beschavingen. Maar er zijn verschijnselen die ik veel méér opwinding gun dan de uitlatingen van dit marginale gezelschap.
Vorige week dinsdag was ik in Leiden op een symposium over 'huwelijkse gevangenschap'. (Uw eigen krant besteedde er die dag ruim aandacht aan.) Dit fenomeen - vrouw wil religieuze scheiding, man weigert - komt ook in het orthodoxe jodendom voor, maar in ons land hebben vooral moslima's ermee te maken. Hun ervaringen zijn wat je noemt schrijnend.
Zolang een vrouw niet religieus is gescheiden, geldt ze namelijk nog als het bezit van haar ex-man. In het treurigste geval blijft hij bijvoorbeeld aanspraak maken op zijn seksuele rechten. En voor iedere vrouw in zo'n situatie geldt dat ze 'overspelig' is zodra ze het waagt aan een nieuwe relatie te beginnen - met alle sociale gevolgen van dien.
Hoe misogyn het gedachtegoed is dat hieraan ten grondslag ligt, werd treffend geïllustreerd door een film die de Zweedse televisie in mei uitzond. Twee vrouwelijke verslaggevers staken zich in de sluiers en gingen langs bij tien Zweedse moskeeën, zogenaamd om raad te vragen inzake huwelijksproblemen - verborgen camera en opnameapparatuur mee.
Negen van de tien woordvoerders bleken van mening dat een man het volste recht heeft op polygamie. Zes van de tien vond dat een vrouw nooit seks mag weigeren aan haar man.
Hetzelfde aantal adviseerde om géén aangifte bij de politie te doen als een echtgenoot fysiek geweld tegen zijn vrouw gebruikt; de een vond dat je zoiets binnenskamers dient te houden, de ander dat vergevingsgezindheid veel effectiever is ('Weiger hem geen liefde, dan verandert hij misschien').
Pikant: toen een andere journalist precies dezelfde vraagstukken voorlegde, maar nu met open vizier, kreeg hij antwoorden die wél stroken met de Zweedse wet.
De reacties op de documentaire waren trouwens behoorlijk voorspelbaar. Een islamitische voorman haastte zich te zeggen dat het hier particuliere opinies betrof, totaal niet representatief voor de moslimgemeenschap. Een tweede beweerde dat het aan de vraagstelling van de under- cover-journalistes had gelegen. En natuurlijk was er een religiewetenschapper die vreesde dat de film de islamofobe krachten in de kaart zou spelen - jawel.
Hoe een en ander zit in Nederland? Ik heb geen idee. Maar eerlijk gezegd ben ik er nieuwsgieriger naar dan naar het zoveelste bericht over een stelletje bebaarde dwaallichten op de Dam.
undefined
