Degelijkheid troef bij eentonig The War on Drugs

Het is niet vanzelfsprekend dat een band die het woord 'catchy' verafschuwt en nummers maakt die gemiddeld ruim zes minuten duren twee avonden op rij AFAS Live vult. Het succes van The War On Drugs kan niet los worden gezien van de huidige hitparadepop. Met een simpele vingerbeweging skip je tegenwoordig naar het volgende liedje, dus schreeuwen popartiesten om het hardst om aandacht.  

The War On Drugs doet daar niet aan mee. Zanger en meesterbrein Adam Granduciel wacht kalm zijn beurt af en stuurt dan vriendelijk een vrijblijvend verzoek. Dat zoveel luisteraars dat inwilligen, dankt de band uit Philadelphia aan zijn herkenbaarheid. De muziek doet sterk denken aan Dire Straits en aan Bruce Springsteen op die spaarzame momenten dat hij niet op de barricades staat. Daaronder worden hypnotiserende krautrockdrumpatronen gelegd. Eenvoudig maar doeltreffend: een War On Drugs-nummer pik je er zo uit. 

Gelaagdheid

Waar doorbraakplaat 'Lost in the dream' nog elementen bevatte die je met de nodige fantasie 'pakkend' zou kunnen noemen, grossiert nieuweling 'A Deeper Understanding' in lang uitgesponnen stukken die het publiek op geen enkele manier bij de hand nemen. Recensenten prezen de gelaagdheid; per liedje werden gerust twaalf instrumenten gebruikt. Het was de vraag of The War On Drugs dat met 'slechts' zes muzikanten naar het podium wist te vertalen. Het bleek ze uitstekend af te gaan. Het saxofoonwerk van Jon Natchez verdient een speciale vermelding; het gaf de nummers vaak net even de twist die ze nodig hadden. 

De geroemde gelaagdheid bleek geen garantie voor een werkelijk memorabele avond. Dat had deels met eentonigheid te maken: na drie stukken spekkoek heb je wel weer eens trek in een moorkop. De uptempo nummers hielden de aandacht eenvoudig vast, maar zodra de snelheid eruit ging, zakte de boel ineen en werd het ronduit saai. Neem 'Thinking of a place', een nummer dat op plaat liefst elf minuten duurt. De band bracht het uit als single - een sterk statement - maar uiteindelijk koop je daar weinig voor. Terwijl er maar geen einde aan wilde komen, drong de vraag zich op of die lengte niet vooral een gimmick was. Het nummer onderscheidde zich enkel qua duur van de rest van de set; inhoudelijk was er niets dat de lengte rechtvaardigde. 

Adam Granduciel bedankte de Nederlandse fans voor de steun door de jaren heen. Het werk waar de vroege fans in eerste instantie op aansloegen, bleef evenwel vrijwel onaangeroerd. Uiteindelijk waren het de nummers van 'Lost in the dream' die de diepste indruk achterlieten. Vooral 'An ocean between the waves' en 'Under the pressure' kregen prachtige, dynamische uitvoeringen. De avond was gered, maar dat een band in de groei zijn vorige plaat zo hard nodig had om overeind te blijven, geeft sterk te denken.