Death Proof / Orgastisch snelweg-epos

Halverwege het Filmfestival van Cannes kwam Quentin Tarantino’s ’Death Proof’, een niet geheel onvervalste genrefilm over een seriemoordenaar – gespeeld door Kurt Russell – die in een snelle auto achter een stel lekkere wijven aan gaat. Na alle zware abortus-, overspel- en zelfmoorddrama’s volgde er met Tarantino’s orgastische snelweg-epos inderdaad een soort ontlading. En dan vooral omdat de opgejaagde vrouwen zich aan het slot als de ultieme wreeksters betuigden. Uma Thurmans Black Mamba (uit twee delen ’Kill Bill’) in het kwadraat. In de premièrezaal in Cannes kregen de dames na hun spectaculaire snelwegstunt evenredig groot applaus.

Het tweede deel van ’Death Proof’ is zo ’over the top’ dat een jonge vrouw zichzelf uit pure lust en sensatie, en onder aansporing van haar vriendinnen, wijdbeens vastbindt op de motorkap van een voortrazende auto. Het eerste vrouwentrio dat de zwart geklede killer voor zijn bumper krijgt, overleeft het niet. Het tweede trio daarentegen heeft totale macht over de auto, de snelweg, en de ellenlange, Tarantineske dialogen. Ze begeven zich vanzelfsprekend in het domein dat normaal gesproken (en zeker in films) toebehoort aan mannen. Door even hard te vloeken en te moorden als mannen, en door de killer zelfs flink te grazen te nemen, bevrijden deze vrouwen zichzelf.

Waarom het zulke bimbo’s moeten zijn, is een interessante vraag. De New Yorkse schrijfster Ariel Levy wierp het in haar boek ’Female Chauvinist Pigs. De Opkomst van de Bimbocultuur’ al op: hoe het pornografische uiterlijk van jonge vrouwen gemeengoed is geworden en hoe seksueel exhibitionisme tegenwoordig als feministisch en uiterst ’cool’ wordt ervaren.

Tarantino lijkt zich graag aan te sluiten bij de hippe bimbocultuur. Hij nam zijn film op in de stijl van de goedkoop gemaakte exploitatiefilms (horror, slasher etc.) uit de jaren zeventig (de zogeheten Grindhouse-films). Hij voegde zelfs beschadigingen toe, en plotselinge scènewisselingen, alsof zijn spiksplinternieuwe film al helemaal afgeragd is.

Ondertussen voegde hij ook een mobiele telefoon met ’Kill Bill’-ringtone toe, en naast de jukebox is er ook de iPod, waardoor ’Death Proof’ op het eerste gezicht zo’n postmoderne, ironisch getoonzette, cartooneske actiefilm is. De paaldans- en ’lapdance’-sessies uit de goedkope ’seventies’-films zijn overgeheveld naar een duur Hollywood-spektakel voor een groot publiek. Een vrouw die danst in de schoot van een man, voelt zich goed en trots en sterk en machtig.

(Regie: Quentin Tarantino. Met Kurt Russell, Sydney Tamiia Poitier, Vanessa Ferlito en Quentin Tarantino. In 30 bioscopen.)

Klik hier voor de trailer.