Commentaar
De Wever zet Belgisch drama op scherp; het wordt tijd voor ultiem besluit over het land
Over de bedoelingen van Bart de Wever, de grote winnaar van de gemeenteraadsverkiezingen in Vlaanderen, hoeft niemand zich illusies te maken. Hij wil het einde van de staat die België heet, omdat die volgens hem gevormd wordt door twee onvergelijkbare landen.
In 2009, toen zijn opmars serieuze proporties begon aan te nemen, zei hij tegen deze krant: 'Laat België rustig verdampen, tussen Europa en de deelstaten. Ik zou er persoonlijk geen traan om laten.'
Sneller dan menigeen zal hebben gedacht, komt het doel van De Wever naderbij. De leider van Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) veroverde zondag persoonlijk de burgemeesterspost van Antwerpen - na zestig jaar socialistisch bewind - en zijn partij boekte ook in andere steden groot succes.
Premier Di Rupo, het voornaamste doelwit van De Wevers politiek, beweerde nog dat hij zich niet aangesproken voelde en dat het hier slechts ging om gemeenteraadsverkiezingen, maar de N-VA-aanvoerder zelf deed niet eens een poging om het staatsrechtelijk zuiver te houden. In zijn overwinningsspeech speelde het bestuur van Antwerpen nauwelijks een rol; hij riep Di Rupo direct op tot onderhandelingen over een confederatie van twee soevereine staten, Vlaanderen en Wallonië. Zoniet, zei hij dreigend, dan komt het aan op de parlementsverkiezingen van 2014.
Het is tekenend voor de politieke kracht van De Wever dat hij Di Rupo zo in de houdgreep kan nemen. Op de keper beschouwd zou de situatie andersom moeten zijn: Di Rupo is de premier van een succesvolle regering die tot stand kwam nadat De Wever uit de maandenlang formatie stapte. Commentatoren in België roepen Di Rupo en zijn ploeg daarom op de resultaten van de regering beter uit te venten, maar het is zeer de vraag of dat het tij van het Vlaamse nationalisme zou keren.
De niet aflatende strijd om het karakter van België doet de vraag rijzen hoe erg het zou zijn als deze staat zou verdwijnen. Het voorbeeld van de splitsing van Tsjechië en Slowakije toont aan dat een 'fluwelen scheiding' mogelijk is, al is die uitdrukking wat al te romantisch.
Zoals Tsjechië en Slowakije elkaar als buren en partners weer tegenkwamen binnen de EU, zo zou dat ook met Vlaanderen en Wallonië het geval zijn - De Wever refereert daar expliciet aan. Of de onvermijdelijke ellende van een scheiding de moeite waard is, moeten de Vlaamse en Waalse kiezers zelf uitmaken, maar duidelijk is dat België niet eeuwig met een existentieel vraagteken kan blijven leven.
