De wenende Maria
Van huis uit is Gerda Coumans (68 jaar) gereformeerd. Haar ouders kwamen uit Drenthe, zelf is ze in het roomse Limburg geboren. Als jong meisje mocht ze al graag naar processies kijken en bezocht ze zonder dat thuis te zeggen de katholieke kerk. Op haar zeventiende ging ze naar de dominee om te vertellen dat ze het geloof waarin ze was opgevoed wilde verlaten en in de r.-k. kerk gedoopt wilde worden. Ze vindt dat zelf niet zo'n grote overgang: er is immers maar één God op de hele wereld.
Wie de woonkamer van haar huis in Brunssum inkomt, stapt meteen een soort kapelletje binnen, met als middelpunt het Mariabeeldje dat vorig jaar zomer zo maar ineens tranen begon te wenen, tranen van bloed. Vier keer is dat gebeurd, zegt Gerda Coumans, en zeven keer stortte het beeldje gewone tranen, van water dus. Op 5 april vielen de laatste watertranen, op 21 november die van bloed. Het hele huis was toen vol mensen die dat allemaal hebben gezien. Dat er geen sprake zou zijn van een mirakel maar van door de warmte gesmolten hars of iets dergelijks, ze wil er niets van weten. Ze heeft niets gezegd wat niet waar is want dat zou heiligschennis zijn.
Sinds het moment waarop het beeldje, een voorstelling van Maria van Fatima, de eerste tranen schreide, is het leven van Gerda Coumans en haar familie drastisch veranderd. Per week, schat ze, komen er zo'n zestig, zeventig mensen, op het beeldje af, uit Nederland, uit België, uit Duitsland. Dinsdagavonds is er rozenkransgebed, waarbij haar zoon voorbidt, en elke avond wordt een vast gebed gezegd voor mensen die ernstig ziek zijn: heilige Maria, het is tijd, heilige moeder van barmhartigheid.
Een privéleven heeft de familie nauwelijks meer, maar desondanks verzekert Gerda Coumans dat zijzelf, haar man en kinderen heel gelukkig zijn met wat er is gebeurd. Trouwens, dat ongemak moet je voor God hierboven en voor de heilige Maria over hebben; met Maria heeft ze altijd een band gehad. Dat het leven voor haarzelf niet erg vriendelijk is geweest - haar eerste man en een van haar kinderen zijn dodelijk verongelukt, een ander kind is na een verkeersongeluk gehandicapt gebleven - neemt zij Maria kennelijk niet kwalijk.
Ze laat een foto zien van een jonge vrouw in rolstoel, afkomstig uit Zeeland, een foto die dateert van vóór het bezoek dat deze vrouw aan Brunssum bracht. Want daarna kon ze haar krukken bij het Mariabeeldje achterlaten: ze kon weer lopen, en komt sindsdien elke week, met haar familie, Maria bedanken. De buurvrouw, die vertelt dankzij het beeldje van een reumatische kwaal te zijn genezen, toont haar handen: geen knobbel te zien.
Gerda Coumans zelf is wat doof, maar dat Maria dat niet verhelpt of niet iedereen na een visite aan het Brunssumse beeldje geneest, verbaast haar niets: “Wij hebben het niet voor het zeggen juffrouw, dat komt van boven. God laat door dit beeldje zien wat een ellende er in de wereld is.”
