De panter en het pianoconcert

Onlangs werd ik uitgenodigd voor een pianoconcert. Voor aanvang praatte ik in de foyer met een groepje kennissen. Algauw ging het woord fluisterend rond: de palank was er ook. Palank, palank? Dat betekende toch panter in het Perzisch? Hoezo? We bevonden ons in een respectabele concertzaal, niet in een dierentuin.

Vlug werd mij uitgelegd wat er onder een 'palank' werd verstaan. Het type vrouw dat kleding met panterprint pleegt te dragen. En alles wat daar bij komt. Tja, daar kon ik me wel een voorstelling bij maken. Voor de zekerheid vroeg ik het nog even na. Fluorescerende lippenstift, goudkleurige sandalen met van die eng lange, gelakte teennagels erin, was dat ook palanki oftewel panterachtig? Enthousiast werd er geknikt. Ik was geslaagd voor de pantertest. Nu ik er eens over nadacht, liepen er eigenlijk verrekt veel van die panters rond in Teheran.

Ik pikte haar er direct uit toen ze in de foyer enthousiast op ons groepje afstormde: de panter die zich in het dagelijkse leven Azita liet noemen. Lange nepwimpers, een spijkerbroek met enorme scheuren erin en een blinkende tas die pijn deed aan je ogen. Als een trofee droeg Azita een ronde pleister op haar pas geopereerde wipneus. Azita was pas zeventien maar had voor het komende jaar al grote ambities, waarvan een borstvergroting en het laten opspuiten van haar lippen haar het meest opwonden.

Dit kwam ik zo snel te weten doordat ze dit zelf trots verkondigde. Azita was namelijk het type dat graag veel, openlijk en langdurig over haar persoonlijke levensdetails praatte. Toch werden niet al haar wapenfeiten onmiddelijk door haarzelf prijsgegeven; haar klasgenoot Helia hielp haar een handje door mij toe te fluisteren dat Azita verwikkeld was in een romantische relatie. Met een getrouwde man. Van 31.

Tijdens het concert zat ze schuin voor me. In de duisternis vermengde haar zware muskusparfum zich moeiteloos met de noten uit de Steinmann op het podium tot een loommakend doch plezierig mengsel. Het repertoire bestond uit zowel westerse als Perzische klassieken.

Azita leek dit alles echter niet bovenmatig te interesseren. Ze zat haastig te tikken op haar smartphone. Misschien typte ze wel vunzige zinnen aan de getrouwde dertiger. Boven de donkerrode fluwelen gordijnen en ingeklemd door bronzen lijsten keken wijlen ayatollah Khomeini en geestelijk leider Khamenei minzaam neer op de chattende panter en het overige publiek.

Toen viel plotseling de stroom uit. Het werd pikdonker in de zaal. De pianomuziek verstomde en maakte plaats voor een zenuwachtig gemompel onder de aanwezigen. Azita maakte handig van de gelegenheid gebruik om ongezien weg te komen.

Dat dacht ze althans. Panters komen nergens ongezien weg, ook niet in het donker. En zeker niet met een tas die half Teheran zou kunnen verlichten. De hele rij keek dan ook toe hoe ze op haar hoge hakken naar de uitgang wankelde. Wat zouden ze denken? Dat die Azita een enorme cultuurbarbaar was om voor de pauze al weg te lopen bij dit klassieke pianoconcert? Dat men ook niet anders kon verwachten van zo'n domme palanki meid?

Alsof ze mijn gedachten kon lezen, zei Helia: "Azita mag dan wat typisch zijn, ze is wel slim. Ze heeft de hoogste cijfers van de klas en is van plan om aan Harvard te gaan studeren."

Nog net niet hoorbaar stortte mjn wereldbeeld in elkaar. Slim? Dat is zo niet palanki!

Opnieuw doemde de onthutsende waarheid voor me op: in Iran is niets wat het lijkt.

undefined