Column
De ontmaskering van Le Pen gaat Macron ruime overwinning bezorgen
Er zijn enkele gouden regels die je dient te respecteren wil je op een vruchtbare manier aan een debat deelnemen.
De eerste is natuurlijk dat je altijd inhoudelijk moet blijven zonder op de man te spelen. Daarbij is het van belang om je kalmte te bewaren zonder tekenen van agressiviteit te vertonen. Valse beschuldigingen of suggestieve formuleringen die naar die ongefundeerde aantijgingen toe leiden, zijn ook uit den boze. En natuurlijk moet je je feitenmateriaal op orde hebben en aperte leugens of gemanipuleerde gegevens als de cholera vermijden.
Al die regels zijn door rechtspopuliste Marine Le Pen van het Front National geschonden tijdens haar confrontatie afgelopen woensdag met haar politieke opponent, de sociaal-liberale Emmanuel Macron. Sinds 1974 heb ik nooit het finale tv-debat gemist tussen de twee laatste overgebleven Franse presidentskandidaten. Maar woensdag was het discussieniveau dankzij Le Pen zo belabberd, schaamteloos en irritant dat ik de verleiding niet kon weerstaan om af en toe richting de voetbalwedstrijd Monaco-Juve te zappen. Hierdoor kon ik heel even aan dit eeuwig minzame glimlachje op het gezicht van de blonde vrouw ontsnappen als ze weer eens hard en onhoffelijk op de man, lees 'de bankier', speelde.
Empathie voor het slachtoffer
Vooraf had ik geen enkel gevoel van sympathie voor beide kandidaten. Niet voor de grimmige Le Pen en ook niet voor de arrogante Macron. Daarbij zijn de politieke projecten van beide politici volgens mij niet in staat om Frankrijk uit de economische en identitaire malaise te halen. Integendeel. Maar ik geef toe dat de onuitstaanbare en kwetsende manier van debatteren van Marine steeds vaker haar vader, de rechts-extremist Jean-Marie, in herinnering bracht. Dan ontwikkel je automatisch steeds meer empathie voor haar slachtoffer Macron.
Ik heb me natuurlijk afgevraagd hoe het kon dat een intelligente en uitgekookte politica als Marine Le Pen, plots terug in de oertijd van het rechts-extremisme kon terugvallen. Vermoedelijk is haar destructieve strategie door een vorm van 'Trumpisme' ingegeven. Haar grove manier van debatteren deed af en toe sterk denken aan het treffen tussen Donald Trump en Hillary Clinton in oktober vorig jaar. Zelfde ‘Trumpistische’ dreigende houding, beledigende toon, 'alternatieve' feiten en gebrek aan dossierkennis. Le Pen moet hebben gedacht dat wat goed uitpakte voor populist Trump in de Verenigde Staten ook in Frankrijk prima zou werken. Gelukkig heerst in de Franse republiek een andere politieke cultuur. Die leidde tot de ontmaskering van de rechtspopuliste. Nu valt Le Pen hard terug in de peilingen. Mijn voorspelling voor morgen: Macron wint met een voorsprong van 61 procent tegen 39 procent.
PS: in haar laatste column eist collega Nourhussen dat ik haar voortaan ‘mevrouw Nourhussen’ noem omdat we ‘niet samen hebben geknikkerd’. Een belangwekkende, zo niet cruciale kwestie inderdaad. Maar voor de rest geen letter in haar stukje over de kern van mijn betoog: waarom zou je als ‘witte’ journalist geen 'zwarte' mensen mogen interviewen?
