De groene paddenvlieg bewijst: de natuur kent geen moraal

Zelf ben ik ook wel voor een ranzigheidje te porren. Dat alles neemt niet weg dat ik deze week met open mond en een oprecht jakkes-gevoel naar de foto keek die hierbij is afgebeeld.

Voor wie nog mocht geloven dat de natuur lieflijk en vrolijkstemmend is, dat natuur iets te maken heeft met de aquarellen van Marjolein Bastin of Janneke Brinkman of met de zoetgevooisde stemmen van de fenolijn van Vara's 'Vroege Vogels' moet deze foto als een mokerslag komen. Een foto als een hyperbool, een doorgeschoten metafoor voor de wreedheid van de natuur. De natuur van eten of opgevreten worden, van 'de een z'n dood is de ander zijn leven'. Een tranendal. De natuur kan zich echter gelukkig prijzen dat - op de mens na - geen enkele diersoort zich daarom bekommert. Geen muis of mug, geen pad of pissebed heeft enige notie van goed en kwaad, van ethiek, van gevoelens van kommer of medelijden. Het jakkes-gevoel is een menselijk fenomeen.

Daarmee kan deze pad zich troosten. Voor de rest is het slecht met hem of haar gesteld. Wat is hier aan de hand? De pad is slachtoffer van de groene paddenvlieg, een bromvliegensoort die eruitziet als iedere andere bromvlieg van de familie der Calliphoridae, maar dan niet zwart is maar metallic groen. De paddenvlieg, die luistert naar de wetenschappelijke naam Lucilia bufonivora wat letterlijk paddeneter betekent, heeft wel zeer eigenaardige voortplantingsgewoonten. Zij legt haar eitjes op de rug van een levende pad, weliswaar vaak een zieke pad, dat wel, en op een zodanige plek dat de pad er met zijn poten niet bij kan om de eitjes eraf te vegen. De vliegenlarfjes die uit de eitjes komen, kruipen naar de neusgaten van het amfibie, gaan daar naar binnen en beginnen dan met het in gestadig tempo opeten van de paddenkop. Alles wordt uiteindelijk door de maden geconsumeerd, de tong, de ogen, de wangen, de huid; alleen de vitale delen blijven zo lang mogelijk gespaard om de pad nog even in leven te houden.

Zombie

Na verloop van tijd is de nog immer levende pad gereduceerd tot een zombie met volledig uitgeholde kop, steunend op de voorpoten maar intussen stekeblind. Uiteindelijk bezwijkt het arme dier, waarna de volgroeide maden in de grond kruipen om zich te verpoppen. Daarna begint het twijfelachtige circus weer van voren af aan. Vrij naar de fiscus: leuker kan ik het niet maken.

Wie de Latijnse naam van de groene paddenvlieg op google intikt, komt terecht bij een foto van een half door maden opgegeten paddenwijfje met een vergane en bebloede kop als uit een geslaagde horrorfilm, een letterlijk levend lijk dat zich met de moed der wanhoop overeind houdt maar dat niettemin door een hitsig paddenmannetje wordt besprongen. Zombie-seks, het ultieme bewijs dat de natuur totaal gespeend is van iedere moraal. Jakkes.

Jelle Reumer is paleontoloog en bespreekt iedere week een dier.