De geschiedenis herhaalt zich, omdat we vergeten

Hiroshima mon amour

Regie: Alain Resnais. Met: Emmanuelle Riva, Eiji Okada.

*****

Omdat vandaag herdacht wordt dat op 6 augustus 1945 een Amerikaanse atoombom op Hiroshima viel, vertoont een aantal filmhuizen Alain Resnais' gerestaureerde zwart-wit klassieker 'Hiroshima mon amour' uit 1959.

Resnais' fenomenale debuut begint met lichamen van anonieme geliefden, armen verstrengeld, zand op de huid alsof ze net uit zee komen en nu op het strand liggen. Onmogelijk te zeggen waar het ene lichaam eindigt en het andere begint. Zo laten Resnais en scenarioschrijfster Marguerite Duras ook heden en verleden samenvallen in dit verhaal over een korte, hevige affaire tussen een Franse actrice en een Japanse architect, dat zich afspeelt tegen het decor van een nog maar deels hersteld Hiroshima. Beiden getraumatiseerd, zij door de nasleep van een relatie met een Duitse soldaat in haar geboortedorp Nevers, hij omdat hij de bom zag vallen, vrezen ze het aanstaande afscheid en het onvermijdelijke vergeten. En omdat ze elkaar vergeten, zal zij nieuwe affaires hebben, net als hij. Precies zo, zegt zij, zal het opnieuw tienduizend graden op aarde zijn, net als toen in Hiroshima. De geschiedenis zal zich herhalen, zegt Resnais, omdat we vergeten.

Het is een fictiefilm, maar net als in de documentaire 'Night and Fog' over de concentratiekampen die Resnais veertien jaar daarvoor maakte, gaat hij de gruwelen niet uit de weg. Wie maar even verleid wordt door het intieme samenzijn van de twee geliefden wordt uit de droom gehaald door de beelden van verminkte overlevenden van de bom.

Dat levert een film op van hevige contrasten, die nog lang in je systeem zal blijven. Tot je alles weer bent vergeten.

undefined