De fantastische wereld van een Chileense filmmaestro

Poesía Sin Fin

Regie: Alejandro Jodorowsky

Met: Adan (37), Brontis (54) en Alejandro Jodorowsky (87)

*****

'Poesía Sin Fin' biedt een uitgelezen kans om kennis te maken met het fantastische universum van de Chileense maestro Alejandro Jodorowsky. Denk aan Fellini, maar dan in Latijns-Amerikaanse contreien: een 87-jarige regisseur die door zijn eigen jeugd wandelt en een moeder en minnares opvoert die - leve Freud! - door dezelfde rondborstige actrice worden gespeeld: operazangeres Pamela Flores.

Jodorowsky laat precies zien waartoe cinema in staat is. Hij schept een uniek totaaltheater waarin zang, dans, muziek, literatuur en schilderkunst verweven raken, en waarin een gepassioneerde kruisbestuiving tussen leven en kunst, realiteit en magie de zintuigen op scherp zet.

Zo scoorde de regisseur in 1970 een hit met 'El Topo', een psychedelische western die maandenlang als midnight show in New York draaide. Daar werd de film ontdekt door John Lennon, die hem het geld verschafte voor zijn volgende film 'The Holy Mountain', een mystieke fabel die de lsd-hallucinatie moest evenaren.

Niet alles wat Jodorowsky bedacht, kon gerealiseerd worden. Jarenlang werkte hij aan 'Dune', een tien uur durend scifi-project met Orson Welles, Mick Jagger en Salvador Dalì, dat financiers gek maakte. Drie jaar geleden kwam er wel een schitterende documentaire over de nooit gerealiseerde film, 'Jodorowsky's Dune'.

In Poesía Sin Fin speelt de regisseur met de codes van filmgenres, door biopic, musical, vader-zoon drama en coming of age-verhaal te mengen. Visuele vondsten knallen met dank ook aan cameraman Christopher Doyle van het doek, zonder dat het emotionele hart van de film - een jongeman op zoek naar zijn bestemming - verloren gaat.

Poesía Sin Fin (oneindige poëzie) is het tweede deel in een beoogde vijfdelige filmautobiografie. Het is een op zichzelf staand verhaal dat prima genoten kan worden zonder kennis van het eerste deel 'La Danza de la Realidad' uit 2013, waarin Jodorowsky - zoon van Joods-Russische immigranten - terugkeerde naar zijn weinig gelukkige kindertijd in het Chileense dorpje Tocopilla.

In dit vervolg arriveert de jonge Jodorowsky met zijn ouders in Santiago, de hoofdstad, waar hij opgroeit in een dichtbevolkte, gevaarlijke arbeiderswijk. Op de vlucht voor zijn gewelddadige vader (gespeeld door oudste zoon Brontis Jodorowsky) belandt de twintiger met dichterlijke inborst (jongste zoon Adan Jodorowsky) in een artistieke enclave waar een wulpse minnares met knalrode pruik hem bij zijn klokkenspel grijpt, precies zoals de ontklede maagd met brandende vlinder uit zijn verbeelding.

Zijn inwijding in de kunst en de liefde gaan hand in hand, later bezegeld door een vrijage met een menstruerende dwerg, een bizarre scène die - zoals alles - volledig vanzelfsprekend wordt gebracht. Zo zijn mannen even naakt als vrouwen, en is liefde een moeder in een zachtroze mantel die al haar teksten zingt: "Als je ooit een grote droefenis voelt, laat het gaan, leef in het heden."

En dat doet Jodorowsky. Hij gaat het lijden te lijf met poëzie en poppenspel, met 'psychomagie' zoals hij zijn werk zelf vaak noemt. De laatste confrontatie met zijn vader, voordat hij in 1953 op een boot naar Parijs stapt, het onbekende tegemoet, ontroert diep.

undefined