De eerste hit kostte hem 15 minuten, daarna bleven de soapsongs uit zijn pen vloeien
Hij wilde scheikundige worden, zij lerares. Maar Gerry Goffin schreef tussen de colleges door ook aan een musical, zij het dat hij geen goede melodieën voor zijn woorden kon vinden. En pubermeisje Carole Klein componeerde onder de naam Carole King rock-'n-rollsongs, maar had er geen teksten bij.
Hun ontmoeting tijdens hun studie aan het New Yorkse Queens College zou de Amerikaanse muziekgeschiedenis dan ook danig beïnvloeden. Wat begon als een samenwerking op creatief gebied mondde al snel uit in een romance, een zwangerschap en een gang naar het altaar in 1959, toen hij twintig was en zij zeventien. King had via jeugdvriend Neil Sedaka contacten in de muziekindustrie, zodat de liedjes die het tweetal in de avonduren componeerde zeker gehoord werden.
Hun eerste hit volgde een jaar later, en was in 15 minuten geschreven. Goffin kwam thuis van een avondje kegelen en vond een briefje op de cassetterecorder: Carole was bij anderen mahjong aan het spelen, maar of hij eventjes een tekst wilde schrijven bij haar melodie voor The Shirelles - het moest de volgende dag af zijn. 'Will you still love me tomorrow?', met ontmaagding als een voor die tijd gewaagd thema, schoot omhoog in de hitparades en werd meer dan een miljoen keer verkocht. Op de dag dat hun compositie nummer één werd, reden King en producer Don Kirshner per limousine naar de fabriek waar Goffin werkte en spoorden hem aan ontslag te nemen.
"We kregen een mooi voorschot en creditcards", zei Goffin later in een interview. "En ik heb nooit meer een eerlijke boterham hoeven te verdienen."
In de daaropvolgende jaren schreef het duo hits voor een breed scala aan artiesten. Bobby Vee nam in 1961'Take Good Care of my Baby' op en The Drifters zongen in 1963 'Up on the Roof'. The Beatles coverden 'Chains' op hun eerste album. Hun babysitter Eva Boyd werd in 1962 als Little Eva op slag een ster met 'The Locomotion'. Barry Mann voerde 'Who Put the Bomp (In the Bomp Bomp Bomp Bomp)' uit.
In de eerste helft van de jaren zestig stond het echtpaar op eenzame hoogte. Zo stelden John Lennon en Paul McCartney graag de King en Goffin van Groot-Brittannië te willen worden, en tijdens de Amerikaanse tournee van The Beatles wilden ze hen graag ontmoeten.
Goffin op zijn beurt gaf toe dat de opkomst van Britse bands, en vooral die van The Beatles, hem nietig deed voelen. Hij was de eerste om zijn werk in perspectief te plaatsen: "Er is een groot verschil tussen iemand die popliedjes schrijft en een dichter als Bob Dylan."
Ondertussen stond zijn huwelijk op springen. Goffin had affaires en kreeg in 1964 een dochter met zangeres Jeanie McCrea Reavis. Hij gebruikte LSD, wat zijn toch al wankele geestelijke gesteldheid - hij werd jaren later gediagnosticeerd met manische depressiviteit - niet ten goede kwam. King liet hem opnemen voor schoktherapie.
Na hun scheiding in 1968 voelde hij zich overschaduwd door zijn ex-vrouw, die met het album 'Tapestry' in 1971 een muzikale sensatie creëerde. Plotseling bleek ook dat King, die voorheen zelfs nooit een woord aan Goffins teksten had bijgedragen, prima in staat was songs te schrijven. Zijn eigen solo-albums uit 1973 en 1996 verstoften daarentegen in de platenwinkels.
Meer succes had hij met de teksten die hij voor anderen schreef. Hij kreeg een Oscarnominatie voor 'Do You Know Where You're Going To' uit de film 'Mahogany' met Diana Ross (1975). 'Tonight I Celebrate My Love' uit 1983 werd een succes voor Peabo Bryson en Roberta Flack. En met 'Saving All My Love for You' scoorde Whitney Houston haar eerste nummer-1-hit.
Toch bekende Gerry Goffin liever politiek geëngageerde muziek op zijn naam te hebben gehad. "Ik had zo graag twintig anti-Reagansongs geschreven nadat hij was gekozen tot president", zei hij in een interview, "maar het lukte me gewoon niet. Kennelijk ben ik gedoemd tot het schrijven van deze clichématige, soap-achtige teksten."
Gerald Goffin werd geboren op 11 februari 1939 in Brooklyn, New York. Hij overleedop19juni2014inLosAngeles.
undefined
