De duif

Maar drie dagen na de geboorte van hun vierde kind kon de waarheid niet langer voor haar verzwegen worden. 't Lijkt wel of ik helemaal verkankerd ben, verzuchtte ze tegen haar man. Je hèbt kanker, zei Wijnand Dekker.

't Was, zo kijkt ze op die aprilmorgen terug, alsof het helemaal stil werd om haar heen. Alsof je de enige bent in een volkomen stille wereld. Door het raam zag ze een stralend blauwe lucht, van dat diepe azuurblauw. Er vloog een vogel voor het raam, een witte duif, die daar waarschijnlijk een nest gebouwd had. En ze dacht: kanker? dood? Nee, ik geloof dat niet, ik geloof niet dat ik dood ga.

Dat moment is nu vijf jaar geleden. Anneke Dekker (41) is helemaal hersteld, en heeft haar beroep, leerkracht op een basisschool, weer opgevat. Geen spoor meer van de ziekte die haar trof toen ze in verwachting was van haar jongste kind, Peternille. Aanvankelijk schreef ze de vermoeidheid waarvan ze na zeven maanden zwangerschap last kreeg daaraan toe, totdat hevige pijn haar duidelijk maakte dat er iets niet goed was. In het ziekenhuis leek alles in orde, dat wil zeggen: met het nog ongeboren kind. Niet met de moeder, maar dat wist men toen nog niet. Wel meende men dat de placenta losliet en dat het beter was het kindje met de keizersnee te halen. Toen ontdekten de artsen dat ze een grote darmtumor had en dat het er heel slecht uitzag. Het begin van een lange lijdensweg die haar ziekenhuis in, ziekenhuis uit bracht en zeven operaties telde.

Anneke Dekker is een gelovige vrouw, opgegroeid in de Gereformeerde Bond in de Nederlandse Hervormde Kerk, is een 'gematigd' lid daarvan. Ze ziet God als iemand die barmhartig is, vervuld van vaderlijke zorg, iemand bij wie je je geborgen weet, die rechtvaardig is. Nee, dat het onrechtvaardig was dat zij, moeder van een jong gezin, zo ernstig ziek werd heeft zij nooit gedacht. Je leven ligt in zijn handen, dat heeft ze altijd zeker geweten, al lijkt het soms het tegendeel. Wat niet wegneemt dat ze af en toe ook woedend is geweest, opstandig, wanhopig. Dan leek het wel alsof er een duivel naast haar bed zat die ervoor zorgde dat ze boos werd. Ze woonde eens een kerkdienst in het ziekenhuis bij op een moment dat ze zich zo van God en alle mensen verlaten voelde dat ze niet meezong. Dacht u nou, zei ze tegen God, dat ik een psalm kon zingen? Want God is voor haar een persoon, iemand met wie ze praat, met wie ze een band heeft. En het vertrouwen in die persoon overheerste toch, ook als de artsen een zwaar hoofd hadden in een goede afloop en aanraadden nog maar even te wachten met de bouw van het geplande nieuwe huis.

Ze bad, elke dag, en er werd voor haar gebeden, door haar gezin, door familie, vrienden, kinderen op haar school. Ze las veel, stuitte in een boekje weer op een duif, een tekening bij de tekst '...die vrede komt als een duif, uit het land dat God ons belooft'. Een dominee vertelde haar dat de duif een symbool is voor 'boodschapper van God'. Bij de doop van Peternille koos ze een tekst uit Filippenzen 4:7: over 'de vrede Gods die alle verstand te boven gaat'.

Ja, ze ervaart het als een wonder dat ze beter geworden is. Zonder de artsen die haar behandeld hebben daarmee tekort te willen doen, want ze is vol lof over de vele doktoren die ze aan haar ziekbed heeft meegemaakt. Een van hen, hoogleraar in Utrecht, vroeg haar of ze een keer samen met hem een hoorcollege wilde verzorgen voor studenten, want, vond hij, zoals jij er doorheen gekomen bent, is toch een wonder.