De brave ijveraars voor het recht op de hoofddoek

Op haar werkzaamheden was naar verluidt niets aan te merken, maar klanten zouden hebben geklaagd.

Voor de goede orde: de (autochtone) vrouw in kwestie was met ongedekten hoofde in dienst genomen, maar had op een dag het licht gezien. Later bleek het trouwens om een niet-verlengd uitzendcontract te gaan - wat bij mijn weten toch echt iets anders is dan ontslag. Maar toen zong de verontwaardiging al rond, hier en bij de buren.

Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding vermoedde een gevalletje 'discriminatie op basis van geloofs- of levensbeschouwing'. "Vroegere rechtszaken", zei de directeur, "hebben aangetoond dat een werkgever niet kan of mag ingaan op discriminerende vragen van klanten." Ook het Vrouwen Overleg Komitee repte van 'flagrante discriminatie'. En de Belgische regering eiste bij monde van de christen-democratische vicepremier een 'grondig juridisch onderzoek'. De enige die de Hema openlijk steunde, was helaas Filip de Winter, die van een 'terechte en moedige' beslissing sprak.

Intussen raakte Hema's eigen Facebook-pagina bedolven onder schuimbekkende reacties, ook vanuit Nederland. "Een grof schandaal, dat is het!" En: "Wie is meneer Hema of wie dan ook om iemand te verbieden een doekje om zijn of haar hoofd te hebben??" Ook doken er al enkele boycotpagina's op ('Mij zie je niet meer in een ANTI ISLAMITISCHE Hema....!!!'). En nog die middag was er een geinige Flash Mob in de Hema te Gent-Zuid, waar solidaire landgenoten (m/v) met hoofddoekjes hun ongenoegen lieten blijken.

Zoveel nare publiciteit, daar houden grootwinkelbedrijven niet van. En dus kwam het hoofdkantoor ijlings met een 'statement' om de ophef te bezweren. Daarin schreef de Hema het zeer te betreuren onderdeel te zijn van 'een politieke discussie'. En dat ze heus niks tegen hoofddoekjes heeft, maar dat ze zich aanpast aan de lokale zeden en gewoonten. Als het Belgische filiaal, kortom, de voorkeur geeft aan godsdienstneutrale dienstkledij, dan is dat zijn eigen zaak.

Of de verklaring de hoofddoekverdedigers tevreden zal stellen, waag ik te betwijfelen. In hun onnavolgbare logica beschouwen zij immers juist dit allertreurigste symbool van religieus geïnspireerd seksisme als een teken van emancipatie. En telkens weer luidt hun favoriete argument dat de islamitische hoofddoek welbeschouwd niet meer is dan 'een lapje stof'. Dus waar maken we ons druk om. Terwijl, zou je zeggen, de verbetenheid waarmee moslima's aan hun dracht vasthouden precies het tegendeel bewijst.

Toevallig las ik dezelfde dag een interview in deze krant met de Frans-Algerijnse theatermaakster Rayhana - een vrouw die uit ervaring weet waarvoor de hoofddoek werkelijk staat. Hoofddoekdraagsters in Europa, betoogde zij, hebben 'de zwakke plek' gevonden in de liberale democratie. Ze zijn volgens haar 'vreselijk handig'. "Iedereen die iets kritisch over de hoofddoek opmerkt, maken ze verdacht: geen democraat. En iedereen die het voor ze opneemt, kan zich dankzij hen een beetje vrijheidsstrijder voelen."

Lijkt me een héél adequate samenvatting van de Hema-rel.