De boomgaardvuurzwam is een sluipmoordenaar
die met name vruchtbomen naar het leven staat. Als parasiet nestelt hij zich in dode delen van de boom, die het nog vele jaren kan uithouden. De zeldzame zwam berooft het kernhout op den duur van zijn samenhang en elasticiteit, waardoor het tenslotte in witrot overgaat. Uiterlijk nog gezond kan de aangetaste boom slecht tegen storm.
De boomgaardzwam komt het meest voor in open landschap op pruimenbomen, sierprunussen, sleedoorns en soms op appel- of perenbomen.
De zwam is meerjarig, wat betekent dat de hoed jaren achtereen doorgroeit. Als je de zwam afbreekt, zie je verscheidene buisjeslagen, die de jaren markeren, waarin de zwam gegroeid is. Dat doorbreken valt niet mee, want het vlees is keihard.
De zwam is vaak groen door algen, zoals het exemplaar dat ik vond op een Zweedse lijsterbes. Niet in Zweden, hoor, maar in een Nederlands plantsoen. Zelden is de zwam zo mooi hoefvormig. Meestal ziet hij er uit als een dik kussen of een grijze tot rossig bruine korst van ongeveer een decimeter breed. Helaas is de zieke boom ijlings door de gemeentelijke plantsoendienst verwijderd.
Gaaien verzamelen eikels, die ze in de grond stoppen als wintervoorraad. Komende week kun je letten op de zang van spreeuw, winterkoning, roodborst, tjiftjaf en boomkruiper, die zich bij geschikt weer luid laten horen. De merels zingen alleen maar zachtjes voor zich heen.
Er is nog veel bloei, onder meer van stinkende gouwe, straatgras, madeliefje, herderstasje, moederkruid, kamillen, herfstaster en septemberkoningin.
