De bekering van Hermien

Het begon met een bezoek van een heilssoldate in de kerstweek van 1973. Hermien Timmerman (29), van het zingend koningsduo Gert & Hermien, lag weer eens in het ziekenhuis, ondermijnd door drank, drugs en stress. Het was de tol die ze betaalde voor haar positie als ongekroonde vorstin van het vaderlandse levenslied. Na lezing van de Strijdkreet had ze de drie zakdoekjes uit het kerstpakket van het Leger des Heils hard nodig. ,,Ineens wist ik het: ik wilde leven zoals God het graag zag''.

Het duurde even voordat zang- en levenspartner Gert ook het 'licht' zag. Als een Thomas après la lettre wilde die eerst een teken van 'boven' hebben. Volgens Hermien werd hij op zijn wenken bediend: op een stralende winterdag deed ineens een donderslag de ruiten trillen. Toen Gert toch nog twijfelde aan het exclusieve signaal van de Heer greep zijn echtgenote in: ,,Dan donder je maar op''. En dus onderging Gert Timmerman drie maanden later, op eerste pinksterdag 1974, samen met Hermien de baptistendoop.

De gewijde onderdompeling bleek voor de trouwe fans een koude douche. Toen het duo tijdens een optreden in de schouwburg van Steenwijk -tussen Ik heb eerbied voor jouw grijze haren en Alle duiven op de Dam- met het gewijde lied Daarom ben ik blij van hun bekering getuigde, eisten na afloop bezoekers hun geld terug: 'Als we slappe muziek willen horen gaan we 's zondags wel naar de kerk'. Toch werden er van hun eerste religieuze lp honderdduizend verkocht. Na de kerst-lp van 1975 ging het echter snel bergafwaarts.

De verdiensten bij de baptisten bleken veel minder florissant dan in het commerciële circuit. De muzikale verkondiging van het Woord was bepaald geen vetpot. Gert en Hermien moesten zien rond te komen van de opbrengsten van de collectes die werden gehouden tijdens hun kerkelijke tournees door het land. Het werd nog moeilijker de financiële eindjes aan elkaar te knopen nadat zij en hun kinderen zich na verloop van tijd hadden aangesloten bij de vrije baptisten van dominee Joop Malgo, een afgesneden tak van de baptistenboom. Die sektarische predikant sprak niet van liefde en verlossing, maar bulderde over straf en verdoemenis. Het sprak de onzekere Vriezenveense sterk aan.

Wel kreeg ze het op den duur op haar zenuwen van al die wildvreemde geloofsgenoten die overdag en ook 's avonds aanbelden om hun hart uit te storten. 'Broeder en zuster Timmerman, mijn vrouw en ik zitten met een probleem en willen uw mening horen'. Voor Hermien deed de nachtelijke biecht van een kolenboer uit Enschede de deur dicht.

Toch onderwierp ze zich gewillig aan de terreur van Malgo. Op zijn bevel verlengde ze haar rokken met een halve meter, hield de hals gesloten, de armen bedekt. En ze zong samen met Gert Als God de deur sluit ben je reddeloos verloren of het evenmin erg vreugdevolle Sodom en Gomorra. Vervolgens sprak de dominee over de 'Wrake des Heren'.

Die liet niet lang op zich wachten. Na de deuren van de schouwburgen en de discotheken gingen nu ook die van de niet 'vrije' baptistenkerken -de meerderheid- voor het zingende duo dicht. Na verloop van tijd waren Hermien en haar Gert door hun toch al niet erg slim beheerde spaargeld heen. Hun positie werd er niet beter op toen een plan om, samen met een reisbureau, geestelijke Isrüel-tours op te zetten, een commercieel debacle bleek (1977).

De Evangelische Omroep trad op als reddende engel, al hield deze volgens Gert een 'wurgcontract' in zijn handen. De EO, waarvoor het duo sinds 1974 werkte, verschafte het echtpaar dat aan de grond zat een lening, in ruil voor optredens en tv-werk. De frêle Hermien was terug bij het gestreste leven waar ze zo op was afgeknapt: ,,Ik kon zijn (Gerts) kop wel van zijn romp schieten.''

Op den duur ook die van dominee Malgo. Deze verkondiger van Gods Woord verordonneerde dat Hermien haar sieraden moest wegdoen en dat Gert zijn dure cognacflessen in de gootsteen diende te laten leeglopen. En natuurlijk moesten ook de gouden platen van de wand. Toen Hermien voor een kerstuitvoering verscheen in een zilverkleurige jurk siste Malgo haar toe: ,,Je bent hier niet op een modeshow.''

De breuk kwam nadat Hermien en Gert hadden opgetreden voor de Haagse pinkstergemeente van Maasbach. Scheldend schopte Malgo zijn goudhaantjes bijna letterlijk de kerk uit.

Prompt wierpen Hermien en Gert zich in de evangelische armen van de volgelingen van Johannes de Heer. Maar ook dit 'huwelijk' liep uiteindelijk op de klippen. Ouderlingen en predikanten stonden regelmatig op de stoep van huize Timmerman om zich te beklagen over het feit dat 'broeder' Gert -Hermien: ,,Hebben ze ooit wel eens rechtstreeks 'zuster' Timmerman aangesproken?'' - in Story op één foto stond met een 'bedrijver van de tegennatuurlijke liefde' (André van Duin) of om het simpele feit dat het duo op tv was gesignaleerd. Al was het ook de EO. Donderpreken en dreigingen met strafkortingen op de gage werden een terugkerende ritueel. Hermien: ,,Ik zag de hypocrisie en liefdeloosheid in veel kerkgemeenschappen en het viel me steeds moeilijker me met die mensen verbonden te voelen.''

In 1993 was, na zeventien jaar, alle lucht eruit. Gert en Hermien accepteerden een aanbod van Bennie Jolink om op te treden met zijn Tukkersband 'Normaal'. ,,Zonder één moment van aarzelen trokken we de kerkdeuren achter ons dicht en stortten ons in de vertrouwde showbizz.'' De woorden zijn van Hermien en stammen uit 'Gert & Hermien, het ware verhaal' (Bruna Utrecht), de uit datzelfde jaar daterende memoires van het duo waaraan in dit stuk veel is ontleend.

Waren Hermien en Gert daarmee ook van God los? Zij toonde zich geïrriteerd toen Trouw haar deze vraag stelde: ,,Helemaal niet. God is voor mij een levende realiteit. Er is in mijn leven nooit een dag geweest dat ik niet in Hem heb geloofd. Tot mijn dood zal dat altijd zo blijven.''