Opinie
Dchar hoeft Nederland echt niet dankbaar te zijn
Vorige week won acteur Nasrdin Dchar een Gouden Kalf voor zijn rol in de film Rabat. Hij hield hierbij een geëmotioneerde speech, waarbij hij inging op angsten die er in Nederland zijn.
"Ik ben een Nederlander. Ik ben heel trots op mijn Marokkaanse bloed. Ik ben een moslim en ik heb een fucking Gouden Kalf in mijn hand." De speech was dagenlang een enorme hit op internet.
Sylvain Ephimenco (Trouw, 6 oktober) verwijt 'de filmwereld' te applaudisseren voor Dchar, want: 'In dit land is nog nooit een Marokkaanse filmregisseur door een autochtone terrorist vermoord'.
Hij houdt Dchar dus medeverantwoordelijk voor de moord op Theo van Gogh, enkel en alleen omdat hij Marokkaan is. Dchar mag van Ephimenco ook geen praatjes hebben over Wilders en Verhagen. Hij moet er dankbaar voor zijn dat Marokkanen zomaar van alles kunnen bereiken, ondanks hun Marokkaanse achtergrond!
Ephimenco bewijst het gelijk van Dchar, want Marokkanen worden niet op hun individuele prestaties beoordeeld. Nee, als er eentje een filmprijs wint, moet het meteen weer gaan over die ene idioot die Van Gogh doodstak. Wat heeft Dchar daarmee te maken? Ik spreek Fransman Ephimenco toch ook niet aan op de Franse misdaden tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog?
Dchar hoeft helemaal niet dankbaar te zijn dat Marokkanen evenveel kansen hebben als autochtonen. Zo hoort dat in een land waar iedere burger dezelfde rechten heeft. De meeste jonge Marokkanen participeren normaal in de maatschappij. Juist door gezeur van mensen als Ephimenco worden zij buitengesloten en constant herinnerd aan hun falende landgenoten.
