Dat zou je ook niet zeggen
Heeft u hem al meegemaakt, de dag waarop u niet meer uitkeek naar uw verjaardag? Wanneer kwam het keerpunt? Rond uw dertigste, veertigste? Of daarvoor al? Ik kom ze tegen hoor, studenten die er tegenop zien om twintig te worden, 'want dat klinkt zo oud'.
En als je het er, zoals ik in al mijn naïeve optimisme, zelf al niet moeilijk mee hebt, met dat ouder worden, dan helpt de buitenwacht je wel een handje. Graag zelfs. Sinds ik mijzelf veertiger mag noemen, een mijlpaal waar ik eerlijk gezegd toch best naar uit had gekeken, merk ik dat anderen mij er met plezier aan helpen herinneren dat de Grote Aftakeling nu toch echt is begonnen.
'Dat zou je ook niet zeggen!', krijg je dan - als het meezit - te horen. Of wat dacht u van het minstens zo dodelijke 'Je ziet er echt goed uit voor je leeftijd.' Of, nog erger: 'Als je jonger was, zou ik het wel weten!', zoals een schaamteloze middelbare scholier mij onlangs in het voorbijfietsen toeriep. Ik was te verbouwereerd om iets terug te zeggen. En misschien, heel misschien, was er ergens diep van binnen zelfs wel een stemmetje dat mij influisterde dat ik blij moest zijn met dat 'compliment', op mijn leeftijd. Het is hetzelfde stemmetje dat braaf 'dankjewel' produceert bij bovengenoemde goedbedoelde dolksteken. En neem het ons, gevers én ontvangers, eens kwalijk. Want krijgen we deze ideologie niet dagelijks vakkundig voorgeschoteld?
Toen 007 Daniel Craig, 46, het vorig jaar in Spectre aanlegde met de 50-jarige Monica Belluci was dat wereldnieuws ('Oudste Bondgirl Ooit'), terwijl Bonds avonturen met de ruim vijftien jaar jongere Léa Seydoux of de bijna twintig jaar jongere Stephanie Sigman in dezelfde film nog geen wenkbrauw deed fronsen. Seksisme? Check. Agisme? Double check.
Nee, dan de berichten over de nieuwe dirigent vanhet Rotterdams Philharmonisch, Lahav Shani. 'Twintiger gaat orkest leiden', en 'Rotterdam kiest jongste dirigent ooit'. Alsof zijn leeftijd ertoe doet. Blijkbaar wel dus.
Dat we in tijden van vergrijzing de jeugd idealiseren, is misschien vanuit commercieel en psychologisch standpunt bezien begrijpelijk, maar tegelijkertijd ook doodzonde. Terwijl we tegenwoordig ouder worden dan ooit, riskeren we immers massa's ervaring, talent en motivatie bij het grofvuil te zetten. Oud, dus afgedankt. En op naar de volgende Jonge God(in).
Bij vrouwen komt daar nog een extra dimensie bij. De focus op het 'perfecte lichaam' in combinatie met die hardnekkige jeugdigheidscultus maakt dat vrouwen die niet rimpelloos, slank en strak door het leven gaan, hun kansen om gezien, laat staan serieus genomen te worden met de dag zien afnemen. En daar doen we, mede dankzij de miljardenmarketing van de schoonheidsindustrie, natuurlijk zelf hard aan mee (en hoe: een snelle inventarisatie van mijn badkamerkastje leert dat ik er voor minstens 300 euro ben ingetuind - 'omdat ik het waard ben').
Maar laten we Hollywood en 's werelds beautyboeren er even buiten laten. Want, eerlijk is eerlijk, de bal ligt in de eerste plaats bij onszelf. Dus laten we nou eens ophouden vrouwen van zekere leeftijd als complimentjes verklede klappen uit te delen en in plaats daarvan gewoon weer verjaardagen vieren om wat ze zijn: een goede reden om je zegeningen te tellen.
undefined
