Dansgroepje

a.vandenbrand@trouw.nl twitter: @anniekvdbrand

Zus stuurde een berichtje met een tekening van haar zesjarige dochter. Daarop stond in rode hanepoten: "Ik vint het jammer dat we geen verkering hebe." Van de twee o's in haar naam had ze tranende ogen gemaakt. De tekening was bestemd voor haar beste vriendinnetje.

Haar dochter heeft het de laatste weken moeilijk, zegt zus. Ze ziet het ene na het andere feestje aan haar neus voorbijgaan en de twee meisjes met wie ze tot voor kort dik bevriend was, spreken steeds af zonder haar.

Hartverscheurend, zegt zus.

Dat gevoel ken ik, bericht ik terug.

Maandagochtend barstte mijn eigen dochter al voor achten in huilen uit omdat zij en nog twee meisjes niet mochten meedoen met een prestigieus dansgroepje in haar klas.

Ik hield haar vast, droogde haar tranen en opperde dat ze wellicht een optreden kon doen met haar goede vriendin Iris. Dat idee leidde tot nóg meer tranen. Want nadat dochter en Iris waren geweigerd, hadden ze inderdaad besloten samen een act doen. Maar nu was Iris ineens tóch toegelaten tot het prestigieuze dansgroepje, en had ze dochter laten zitten.

"Wat naar voor je", zei ik, terwijl ik over haar schokkende rug streelde.

In werkelijkheid dacht ik heel ongenuanceerde dingen over Iris.

De volgende dag kwam dochter stralend uit school. Met twee andere meisjes én drie jongens, had ze een nieuw dansgroepje gevormd.

Het leek of ik ineens weer beter kon ademhalen.

Een paar dagen later vroeg ik of het wilde vlotten, met het dansje. Ja hoor, zei dochter. Ze had alleen wel 'een vraag'. "Ik dacht: ik ga het er eerst met mijn moeder over hebben." Dochter wilde een van de meisjes uit het groepje zetten.

"Hoezo?"

"Ze speelt steeds de baas."

"Weet je nog hoe blij je was dat ze samen met jou een act wilde doen?"

"Ja, maar toen wist ik nog niet dat ze de baas ging spelen."

"Weet je nog hoe jij je voelde toen Iris je liet zitten?"

"Ja. Maar ik kan me nu echt heel goed voorstellen dat ze dat deed. Het gíng er niet om dat ze mij wilde laten zitten, mam. Het gíng erom dat ze wilde doen wat ze heel graag wilde doen. En dat is toch ook heel belangrijk, zeg jij altijd: dat je iets doet wat je graag wilt doen?"

undefined