Dagvaarding als kerstcadeau voor omroep die gezin kapotmaakte

Kabul, 24 februari. Begin van de avond. Het waren heftige dagen geweest waarin we Feda Amiri in zeer geëmotioneerde toestand, herstellende van een kniebreuk, veroorzaakt door Nederlandse marechaussees, hadden aangetroffen in een ziekenhuis. Cameraman Eric Feijten, fotograaf Joël van Houdt en ik hadden beelden geschoten die door bijna elk nieuwsprogramma en elke krant in Nederland waren overgenomen. Ik was net even naar het toilet toen mijn telefoon ging. Eric nam op. Het was een verslaggever van Omroep Brabant. Eric vertelde hem net over de laatste ontwikkelingen toen ik binnenkwam.

Ik nam de telefoon over en na een paar minuten praten over de penibele situatie van de Amiri's zei hij dat hij me iets vervelends moest vertellen: Omroep Brabant had namelijk besloten om ons beeldmateriaal toch niet uit te zenden. Ik zette de telefoon op speaker, zodat Eric en Joël konden meepraten. "Het spijt me heel erg", herhaalde de verslaggever, "ik heb namelijk zeer betrouwbare bronnen die zeggen dat de Amiri's alles hebben gelogen en in scène hebben gezet. Ik vind het vooral voor jou heel erg Tinkebell, want ze hebben je belazerd en je bent dus voor niets naar Afghanistan gereisd." Ik bleef vragen naar die bronnen. "Die zijn geheim, maar zijn zeer betrouwbaar", herhaalde hij meerdere malen in een gesprek wat ik zou omschrijven als een 'wat als'-gesprek: wat als die bronnen gelijk hebben, hoe zouden de Amiri's dat dan hebben georganiseerd? En met welk doel? vroegen we ons af. Het is namelijk niet zo dat de van oorlogsmisdaden verdachte en gedeporteerde Feda een verblijfstatus zou krijgen om een gebroken knie.

Na een lang gesprek was mijn conclusie dat ik het verhaal van die geheime bronnen ongeloofwaardig vond. Ik geloofde de Amiri's. We hingen op.

Op wat daarna gebeurde is het woord 'drama' van toepassing. Toenmalig staatssecretaris Fred Teeven zou Kamervragen beantwoorden over de gewelddadige uitzetting van Feda. Maar die ochtend zond Omroep Brabant alsnog mijn beeldmateriaal uit. Voorzien van een zeer creatieve geluidsmontage. Door slim zinnen en woorden aan elkaar te plakken en de context van het 'wat als'-gesprek weg te laten hoorde je mij ineens zeggen dat ik het aannemelijk vond dat het allemaal een toneelstuk was geweest. De Amiri's zouden liegen.

Deze valse montage werd landelijk overgenomen. "Hier kan ik geen chocolade van maken", waren de inmiddels beroemde Teeveniaanse antwoorden op de Kamervragen.

Feda's vrouw durfde vanaf dat moment haar huis niet meer uit. Na alle ellende van processen en de uitzetting, kwam er nu bovenop dat haar gezinsleden als leugenaars werden weggezet. Ze kon het niet meer aan. Hun jongste zoon stopte met school en weigert nog steeds te eten. Dochter Tamana beëindigde bijna haar leven.

Ik nam een advocaat in de arm en eiste onder meer een rectificatie. Een correspondentie van maanden. Tevergeefs. Echter, mij moedwillig woorden in de mond leggen die ik niet heb gezegd is tot daar aan toe. Maar een gezin wat al zo veel ellende moest doorstaan, nóg verder kapot maken, is misselijkmakend.

Het wordt tijd dat de naam van de Amiri's wordt gezuiverd. Al moet ik daarvoor een complete omroep voor de rechter slepen. En dat is exact wat ik nu doe. De dagvaarding is mijn kerstcadeau.

undefined