Coach verwordt tot tragisch figuur

Het ondubbelzinnige 'Hou je bek!' van voetballer Arjen Robben zal ongetwijfeld de weg gaan van 'Doe effe normaal, man'. Het is een agressieve kreet die geleend is van de straat en als een boemerang terugslingert naar de straat en de media.

De reacties zijn even noodzakelijk als voorspelbaar: reuring in de media, moraliserende terechtwijzingen, een enkeling die vraagt om begrip voor de geplaagde Robben. De beelden laten echter vooral de machteloosheid van een coach zien die zijn spelers tot de orde probeert te roepen die hem voor ogen stond.

Zo bezien stelt Van Marwijks optreden haarscherp de kern van het voetbal in het licht: het wezen van de wedstrijd. Op een aarzelende manier waaruit de moed der wanhoop spreekt, probeert de coach de muur te slechten die hem scheidt van de wedstrijd. Niemand hoort nog in 'Hou je bek' de inhoudelijke strekking, iedereen benadrukt de nijdige en ongehoorde agressiviteit. Maar in deze drie woorden klinken ook twee andere boodschappen door die Robben ongewild prijsgeeft: leg je neer bij je positie, wij moeten het doen, voetballen is handelen en niet praten. En leid me niet af, ik moet mijn eigen spel spelen. Door zijn speler aan te roepen, wordt Van Marwijk een tragische figuur die ongewild aan de onvermijdelijke ondergang meewerkt.

Robben kan van alles worden verweten. Dat hij met zijn 'Hou je bek' de waardigheid verspeelde waarmee we hadden kunnen en moeten verliezen, dat hij in het volle licht van de schijnwerpers en voor de ogen van een miljoenenpubliek de zorgvuldig geplooide sluier wegtrok die er lag over 'de dingen die er intern gebeurd zijn'.

Daarmee vestigde hij echter ook, opnieuw ongewild, de aandacht op iets wezenlijks waaraan het bij onze jongens ontbrak: dat de enige dingen die er echt toe doen de dingen zijn die er in de wedstrijd en binnen de lijnen gebeuren. We hebben (weer) geen prijs gepakt, maar soms kan prijsgeven óók de moeite waard zijn.

undefined