'Carrousel' is een bombardement van beeld
De digitale timer op het toneel staat al op dertig dagen. Dat is de tijd die de vijf overgebleven dansparen in deze arena al dansend hebben doorgebracht, en ze gáán door, tot ze erbij neervallen.
Carrousel
Noord Nederlands Toneel
★★★★☆
Choreograaf/regisseur Guy Weizman van Noord Nederlands Toneel (NNT) zag in de dansmarathons uit de jaren dertig in de VS een analogie met onze tijd. Deze marathons, in Sidney Pollacks film 'They shoot horses don't they' prachtig neergezet, waren droefgeestige afvalraces, waar het winnende paar, de totale uitputting nabij, met een paar centen naar huis mocht gaan. De lol zat 'm in het kijken naar mensen die stuk gingen: een modern gladiatorengevecht.
Bij aanvang van 'Carrousel' stroomt er bloed over de randen van de arena; een soort halfronde skatehelling die als speelvlak fungeert. Filmprojecties maken er een surrealistisch slagveld van, en wij - het publiek - zijn de bloeddorstige voyeurs. Niet toevallig wordt er door een van de performers verlekkerd verwezen naar een IS-martelfilmpje dat op social media is gedeeld.
Pulserende bewegingen
De dans van de dansparen bestaat uit pulserende bewegingen - op het obstinate af. Er wordt driftig met de vuisten in de lucht gepompt, elke beweging is tot iets neurotisch teruggebracht. Geënt op Pollacks film wordt de focus steeds naar een ander danspaar verlegd, dat elk zo z'n eigen drijfveren heeft om mee te doen aan deze killer battle. Maar alle motivaties komen op hetzelfde neer: de behoefte om gezien te worden in een verwarrende wereld.
Poëtische dialogen (Bernard Dewulf) vormen een sterk tegenwicht voor de dwangmatige beweging. Vaak zijn de bespiegelingen nogal bombastisch, maar dan trekt een duivelse showmaster alles vol spot terug in het lood. Zijn motto is als die van een realityshow: je hebt pas bestaansrecht als je wordt bekeken.
De rauwe collagestructuur is typisch Weizman, die met 'Carrousel' zijn eerste productie aflevert als artistiek directeur van NNT. Hij kan prima uit de voeten met tekst, al komt hij zichtbaar uit de dans. Typerend is ook zijn ironie, altijd op het randje. Zo is het begeleidende Asko-Schönbergs K(h)AOS omgedoopt tot Gang Bang Band en maakt de showmaster onsmakelijke grappen over, bijvoorbeeld, de blote bast van Poetin. Het houdt de voorstelling licht.
'Carrousel' is een bombardement van beeld, woord, muziek en beweging, volslagen 'in your face'. De dosering ervan kan beter, toch staat de voorstelling op heldere stutten. 'Carrousel' komt daardoor áán, niet in de laatste plaats door de onderliggende gedachte: we verlangen naar waarachtigheid, maar denderen door in tegengestelde richting.
