Bruiloft is ook pr-feest voor republikeinen

"Er is iets synthetisch aan dit feest wanneer de minister-president speciaal naar het noorden van het land afreist om daar samen met zijn vrouw de mensen aan te sporen om straatfeesten te organiseren." Professor Stephen Haseler scoort een punt in zijn radiodebat met een bekende aartsmonarchist, maar geeft toe dat het land er in geslaagd is een internationale mediawaanzin rond het huwelijk van prins William en Kate Middleton op te bouwen.

De pr-machine van het paleis draait op volle toeren om de wereldwijde media elke dag van nieuwe details te voorzien over de 'historische bruiloft' van een Britse prins met een gewoon meisje. Een koninklijke bruiloft is de beste promotie voor de monarchie die er is. En bijkans voor Groot-Brittannië.

Weinig verrassend misschien, maar het koninklijke sprookje is ook een pr-feest voor de republikeinen. Ze zijn nog nooit zo populair geweest. Sinds de verloving in november is het ledenaantal van hun organisatie, Republic, verdubbeld tot 14.000. En in de merendeels koningsgezinde pers worden ze niet ondergesneeuwd, ondanks een overmacht aan paleiswoordvoerders.

"Dit is het moment waarop we hebben gewacht", zegt Graham Smith, de voltijds campagnemanager van Republic die de organisatie sinds 2005 heeft omgevormd tot een volwassen belangenvereniging. "Er is een beroemd citaat van Gandhi", zegt Smith in een interview met The Independent. "Eerst word je genegeerd, vervolgens lachen ze om je, dan bestrijden ze je, en vervolgens win je. Wij gaan nu door de lach/vecht fase."

Hij heeft republikeinen uit heel Europa uitgenodigd voor hun anti-bruiloft straatfeest in het centrum van Londen en een groot feest 's avonds. Voor Republic is de bruiloft de beste generale repetitie voor de discussie over het ongekozen staatshoofd als Elizabeth II volgend jaar haar zestigste jubileum viert.

De Britse republikeinen streven ernaar dat als de koningin sterft de Britten hun eigen staatshoofd kunnen kiezen. Een optimistisch streven. De politici die zich openlijk uitspreken voor een gekozen staatshoofd zijn op de vingers van net iets meer dan twee handen te tellen. Het standpunt is geen stemmentrekker.

De koningsgezinden hebben al eeuwenlang de overhand op de republikeinen als het gaat om de beeldvorming, zegt kunstcriticus Jonathan Jones van The Guardian. Hij herleidt dat tot het moment dat koning Charles I in 1649 door de republikeinen werd onthoofd. "Vanaf het moment dat de hakbijl zwaaide, werden de zaadjes van vlaggen, slingers en koninklijke glimlachen voor eeuwen gezaaid en de triomf van de monarchie in het moderne Groot-Brittannië."

Dezelfde dag nog werd een boek uitgegeven dat Charles zelf zou hebben geschreven, vol met gebeden en een verdediging van de monarchie. De omslag toont de koning volgens Jones als een martelaar in gebed. "Voor de meeste Britten is het sindsdien niet de monarchie die ze associëren met tirannie, maar de koningsmoordenaar Oliver Cromwell en de intolerante republikeinen."

Het belanrijkste pr-wapen van de monarchisten, zegt Jones, is en blijft de spot die eigen aanhangers drijven met het koningshuis. "Republikeinen denken dat aanhangers van de koninklijke familie stom moeten zijn, maar wat is slimmer dan de mensen het amusement geven van een koninklijke ceremonie en tegelijkertijd knipogen dat het in werkelijkheid niet zoveel betekent?"

undefined