Brieven

De heer Wilders stelde voor de Marokkaanse voetbalhooligans ’met een tandenborstel enige voetbalstadions schoon te [laten] maken’. Hmmmm, waar heb ik dat toch eerder gehoord. In Wenen misschien, na de Anschluss? Is de heer Wilders wel helemaal goed bij zijn hoofd?

Shirah Lachmann Amsterdam

Dhr A. Pankov van de Russische ambassade vermeldt in zijn brief van gisteren niet wat er na de glorieuze bevrijding van de Baltische staten verder gebeurde. Het boek van Sandra Kalniete, ’Op dansschoenen in de Siberische sneeuw’, geeft een aangrijpend beeld van het lot van de Letten en voor de Esten en Litouwers zal hetzelfde geweest zijn, die onder het Stalin-regime gedeporteerd werden naar Siberië. De liefde voor de Russische bevrijders, zo die er al was, verdween wel heel snel. Dit zit de Esten kennelijk nog zeer hoog en is moeilijk te begrijpen voor de Russen.

Jan Kleene Uithoorn

Op zaterdag 19 mei bespreekt Rinke van den Brink ’Islamisten en naivisten’ van de Deense journalisten Jesperson en Pittelkow. Ik heb dat boek vorige maand gelezen en voelde me gemanipuleerd door de auteurs; als je het niet eens bent met hen, dan ben je automatisch naïef. Je loopt als argeloze lezer en zelfs als recensent het risico om in die ’tangconstructie’ te stappen en slaafs de denkwijze van de auteurs te volgen. Het boek appelleert aan een diepe angst van de westerse wereld voor het moslimfundamentalisme. Er worden zelfs parallellen getrokken met de ideologie van het nazisme en communisme.

Zo simpel is geschiedenis niet, dat je probleemloos de plaatjes over elkaar schuift. Het boek appelleert aan vage onderbuikgevoelens van angst van iedereen die de maatschappij ziet veranderen. Als je die angsten zo vlot verwoordt als journalisten dan wordt zo’n boek begrijpelijk graag gelezen. Angst is een eenzijdig perspectief.

Ik denk dat democratische staatsvormen moeten vertrouwen op hun inherente kracht, vitaliteit en regelgeving om tegenkrachten die de vrijheid van meningsvorming te lijf gaan effectief te bestrijden. Boeken en maatregelen die uitgaan van buitenproportionele verdachtmakingen en eventuele bedreigingen brengen de maatschappij mogelijk meer schade toe dan de reële dreiging van een klein aantal moslimfundamentalisten.

De recensie eindigt met de zin dat dit een boek is dat ertoe doet. Inhoudelijk wordt me dat in de recensie niet duidelijk, of is het omdat het in zoveel landen verschijnt? Dit boek draagt wat mij betreft niet bij aan vrijheid van meningsvorming van de lezer.

M. van den Heuvel Rotterdam

In het hoofdredactioneel commentaar van 23 mei wordt gesteld dat op basis van de Unie van Utrecht uit 1579 ’een religieuze groepering in Nederland niet beducht hoeft te zijn dat de overheid op oneigenlijke gronden de bouw van een moskee zal verbieden’. Dat zal in 2007 ongetwijfeld het geval zijn en dat vind ik in beginsel een goede zaak. Toch wordt hier aan de praktijken van het verleden voorbijgegaan: Gedurende drie eeuwen heeft de ’Nederlandse’ overheid (’Nederland’ bestaat immers pas sinds 1839) niet toegestaan dat Rooms-katholieken, doopsgezinden en later remonstranten, kerken bouwden. Zij werden tot halverwege de 19de eeuw gedwongen hun samenkomsten te beleggen in schuilkerken.

Waar ik in de kwestie rond de Westermoskee aandacht voor mis, is dat de islam zich wereldwijd uitsluitend nationalistisch oriënteert. Als er straks protesten komen dat de bouw niet doorgaat, zijn dat Turkse protesten. Ik betwijfel of er evenveel Marokkanen mee zullen doen. Het draait bij Milli Gorüs primair om Turks nationalisme, dan pas om het geloof. Dus heeft de Nederlandse staat wel degelijk recht van ingrijpen. Enne... hoe makkelijk is het om in Turkije een kerk te bouwen?!

Irene Welle Nijmegen

Jeroen Thijssen schreef gisteren over de Zaanse Schans en zegt dat de mosterd van mosterdmolen De Huisman verdacht veel lijkt op die van Albert Heijn. Het is echter andersom, de mosterd komt bij mosterdfabriek De Huisman vandaan en wordt onder meer verkocht bi j Albert Heijn. Ere wie ere toekomt.

N. van Trotsenburg-van Dijk Zaandijk