Breuk

We waren er goed voor gaan zitten, tegenover elkaar, met alleen de houten keukentafel tussen ons als het niemands-land dat onze gedeelde vijandigheid begrensde. Geliefde keek me indringend aan. Niet met een kleffe blik die een ultieme lijmpoging leek aan te kondigen. Nee, met de oogopslag van de ijzervreter voordat hij zijn loopgraaf gaat verlaten. De breuk was aanstaande, voelde ik. Ik reikte haar nog hectoliters water aan om haar wijn mee te verdunnen. Met een wegwerpgebaar dat niets goeds voorspeelde, hield ze stand. Ze zuchtte: "Het is welletjes geweest. Het geduld is op. Het was niets en het wordt nooit meer wat. Opgeruimd staat netjes." Ik probeerde haar onverzettelijkheid met argumenten te pareren die aan de rand van mijn lippen zo slap als gesmolten cheddar-kaas aanvoelden. Ik zei dat ze toch familie waren, die Tommy's. Dat we niet een dergelijk belangrijke steen aan ons bouwsel konden ontrekken zonder gevaren voor de gehele constructie. Dat ze potverdorie toch bij ons hoorden! Ze lachte en zei dat ze zich nooit echt bij ons hadden gevoegd. En altijd maar uitzonderingsposities voor zichzelf opeisen. Nooit echt volwaardig meedoen en maar klagen en proberen het onderste uit onze mooie kan te halen.

Ik zag dat het verkeerd liep en gooide het over een andere boeg, in sentimentele richting. Was haar huidige standpunt niet in tegenspraak met haar diepgewortelde Europese overtuiging? Dacht ze soms nooit aan haar jonge jaren terug, toen ze nog Belgische was en werkte als secretaresse bij de Europese Commissie met Sicco Mansholt op Landbouw? Ze vond dit maar een pover argument. Bovendien had ze haar vertrek uit het Brusselse Berlaymont-gebouw als een bevrijding ervaren en op de dag van haar afscheid had ze stiekem een 'spacecake' gebakken waar al die euroambtenaren tureluurs van werden.

Ach, voegde ze hier aan toe, wat wist ik eigenlijk van Groot-Brittannië nog? Wanneer was ik daar voor het laatst eigenlijk geweest? Ik schrok. Zwijgend dacht ik aan die woensdag 23 maart 1988. De krant had me naar Londen gestuurd om verslag van een hooligantreffen tussen Engeland en Nederland te doen. Daar, in en om het Wembley-stadion, moest ik bijna voor mijn leven rennen tussen Engelse bruten die 1300 Nederlandse supporters belaagden. Ik was in het meest gevaarlijke vak beland waar getatoeëerde kale koppen naar pale ale stonken. De hele wedstrijd heb ik toen niet gerookt omdat ik bang was dat mijn Hollandse pakje Drum me zou verraden.

Ik besloot geen antwoord te geven en pakte triomfantelijk mijn tablet: "Kijk, dagblad Le Figaro heeft vandaag een Europese opiniepeiling waaruit blijkt dat niemand op een Brexit zit te wachten. Duitsers (78 procent), Spanjaarden (67 procent), Fransen (59 procent) en zelfs Polen (54 procent) willen dat Britten bij de EU blijven! We houden van ze!" Geliefde zuchtte opnieuw: "Ik heb nu een Nederlands paspoort en die peiling is niet in Nederland gehouden. Ga eerst maar Maurice de Hond even bellen."

undefined