Bonus voor vrede

Ik ontmoet Cohen dinsdag in zijn fabriek, gelegen in wat de Palestijnen bestempelen als 'bezet gebied'. Voor Joden juist het hart van hun beloofde land (Samaria en Judea). Tegen de achtergrond van dit slepende conflict probeert Cohen een fabriek draaiende te houden en handel te drijven. Gedreven door een verlangen naar verzoening tussen Israëliërs en Palestijnen, zorgt hij ervoor dat Palestijnen en Israëliërs samenwerken in zijn fabriek. Ongeveer half-om-half.

Tot zijn grote frustratie moet de Palestijnse Autoriteit niets hebben van deze samenwerking met de Joodse 'bezetter'. Zijn producten worden geboycot. Daarbij krijgt Cohen ook nog eens te maken met de Europese Unie die zijn producten belast, omdat zijn producten niet uit Israël zouden komen, maar uit een nederzetting (Ariël). Cohen noemt het een boete. "Het zou een bonus moeten zijn, omdat ik mensen met elkaar laat samenwerken."

Vredesakkoord
Woensdag spreek ik met een vertegenwoordiger van de Palestijnse Autoriteit. Ik vraag hem hoe hij over verzoeningsinitiatieven zoals die van Cohen denkt. Zijn deze initiatieven niet juist goed voor de Palestijnen? Zijn antwoord is helder. "Wij werken niet samen met de bezetter. Als we dat wel zouden doen, zouden we de bezetting goedkeuren. Zolang Israël vasthoudt aan behoud van de nederzettingen, zien wij geen mogelijkheid voor een vredesakkoord. Niet met deze Israëlische regering."

Het zijn geen hoopgevende geluiden. Tass Sadaa, de voormalig bodyguard van Yasser Arafat heeft gelukkig een positief tegengeluid. Zijn verhaal is in alle opzichten wonderbaarlijk en hoopgevend. Hij werd christen en wijdt zijn leven nu aan een verzoening tussen Palestijnen en Israeliërs. Zo heeft hij in Jeruzalem de Little Hearts kleuterschool opgezet waar Joodse en Palestijnse kinderen samenkomen. "Vroeger leerde ik Palestijnse kinderen om met geweren te schieten en Joden als vijand te zien. Nu breng ik Palestijnse en Joodse kinderen juist samen in onze school."