Bonnie Blair ook ongenaakbaar op de 1000 meter

Wereldkampioene Monique Garbrecht, die afgelopen maandag door de wederopstanding van routinier Luding net buiten de prijzen viel, veroverde nu de bronzen medaille. In het grote niemandsland achter het ereplatform straalde de vierde plaats van Aaftink aanzienlijk meer uit dan de teleurstellende vijfde op de 500 meter. In tegenstelling tot toen, konden zij en haar trainer nu gemakkelijk met het verlies leven. Was er op de kortste sprintafstand het nodige aan te merken, voor de duizend meter van Aaftink gold dat minder. De kilometer is, door haar relatief zwakke laatste ronde (zij het gisteren in dezelfde tijd als Blair, 33,6), nu eenmaal een afstand die haar minder op het lijf is geschreven. "Als je een halve seconde achter nummer drie zit, zijn die eerste drie beter," stelt De Vegt vast. "Je kon hooguit hopen op een klein beetje geluk. Een goede tegenstander bijvoorbeeld, die haar mee zou trekken naar een goede tijd. Daar waar je in Blair-Hauck en YeGarbrecht twee koningsritten had, wist je dat ze elkaar in de haren zouden vliegen." Aaftink kon zich daar alles bij voorstellen. De vorige maand verloor ze in Collalbo in een rechtsstreeks duel van Blair, maar reed mede daardoor wel een persoonlijk record: 1.21,53.

Vooraf behoorde Aaftink al tot het kransje van zes rijdsters, dat zich op de 500 en 1000 meter in de slag om de medailles zou mengen. Dat lijkt De Vegt een mooi uitgangspunt om vanuit Albertville de brug naar Hamar 1994 te slaan. Vorig jaar om deze tijd loste de Fries zijn provinciegenoot Eppie Bleeker af als sprintcoach. In het restant van een pre-Olympisch seizoen durfde hij het trainingsprogramma niet meer resoluut om te gooien. Dat Aafink, die het vertrouwen in Bleeker had opgezegd, op het WK in Inzell nog derde werd, was mooi meegenomen. Maar in het komende, loze seizoen tussen twee Spelen door, is De Vegt van plan enkele structurele wijzigingen in het trainingsprogramma door te voeren.

Het meest essentiele onderdeel daarvan is de factor toeval zo veel mogelijk te elimineren. Met een weinig flitsende opening op de 500 meter, de laatste binnenbocht als een kwelling en de afsluitende ronde op de kilometer soms als een tunnel zonder licht, moet het Aaftink heel erg mee zitten om op het erepodium terecht te komen. "Er is veel tijd nodig om de sprint te leren," realiseert De Vegt zich. "Christine moet conditioneel sterker worden, zowel fysiek als mentaal. In het tussenjaar probeer ik daar met varianten op de huidige trainingsvorm aan te werken. De verschillen zijn niet echt spektaculair. We gaan roeien, terwijl ik de rest op dezelfde manier ga doseren. Ik ga het haar alleen anders aanrei ken. Dit seizoen heb ik noodgedwongen voor zekerheid gekozen. Je kunt geen 'blokken' trainingsprikkels inbrengen als je de uitwerking niet kunt meten."

De mislukte 500 meter zat Aaftink niet meer dwars, toen ze zich opmaakte voor de kilometer. "In een goed gesprek hebben we woensdagochtend de zaken positief op een rijtje gezet," zegt De Vegt. 's Avonds verdrong Christine tijdens een etentje met haar ouders de teleurstelling zo ver dat ze zich optimaal op haar volgende missie kon concentreren. "Mijn vader is zo heerlijk nuchter," zegt de sprintster. "Hij noemde het de Spelen van de loterijen. Daarin heb je gewoon pech gehad, zei hij."

Tijd van leven

Voor een sprintster heeft de 25jarige Aaftink nog de nodige tijd van leven. De meeste van haar concurrentes zijn een stuk ouder: de tweevoudig Olympisch kampioene van Albertville, Bonnie Blair, wordt over een maand 28, Luding is 32, Hauck een jaar ouder dan Baambrugse, en Ye twee. "Het is een fysiologisch verhaal," weet De Vegt. "Een sprinter traint anders dan een allrounder. Daarnaast is het vooral een kwestie van trainingsleeftijd. Gustafson doet hier nu niet meer mee, terwijl de even oude Luding op de 500 meter nog een medaille haalt. Dat is niet toevallig, maar het komt omdat je zeker op de sprint moet leren in een afstand te wonen."

Wopke de Vegt kijkt wat dat betreft vol bewondering naar Jansen en Blair. Wat gechargeerd klinkt het uit zijn mond: "Een Amerikaan kan aan de bar een glas bier drinken, vervolgens opstaan en een hoge 36'er rijden. Hij ziet de sprint als zijn woning. Hij slaapt er in, staat op en rijdt zo'n ding." Een budgettair vriendelijk uitwisselingsprogramma met Eddy Verheijen kan De Vegt wellicht ook verder op weg helpen. Het vroegere kernploeglid reist iedere zomer naar China om Ye en andere schaatsers een trainingspakket te overhandigen. Nu er in Peking een overdekte baan is geopend, is er in ieder geval een klimaat geschapen om het schaatsen in het miljardenrijk verder te ontwikkelen. De twee zilveren medailles, de eersten die China op de Winterspelen veroverde, dragen daartoe wellicht ook iets bij.

De openheid heeft overigens geen gelijke tred met het succes gehouden. Maandag sprak Ye nog vrijmoedig over haar dopingverleden. Ze wist niet waarom ze in 1988 plotseling niet aan de Spelen van Calgary mee mocht doen, huilde ze. Als ze anabole steroiden had geslikt, dan was dat de schuld van de dokter die haar een verkeerd pilletje had gegeven. Gisteren bleek dat die ontboezeming haar niet in dank is afgenomen. Op de persconferentie sprak de politie-agente plotseling geen Engels meer, terwijl de begeleidende tolk niet veel verder kwam dan de aankondiging dat hij haar woorden zou vertalen. Waarna Ye zich in het En gels verontschuldigde dat behalve zij ook hij zich beter in het Chinees uitdrukt.