Column
Blijf kleding uit Bangladesh kopen, maar pleit wel voor verbetering
Vorige week bezocht ik Ashulia, een dorp ten noorden van Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh, dat bekendstaat om zijn textielindustrie. Ik wilde ook wel eens zo'n fabriek zien. Het gebouw waar ik op de bonnefooi had aangeklopt bleek een borduurfabriek, en de eigenaar was ontzettend aardig.
Vol trots liet hij de hal zien waar zo'n 225 mensen elke dag in shifts van 12 uur, 24 uur per dag, de machines bedienden. Er was airco, de mensen leken niet heel gestrest, er was een bedrijfsarts en... nou, voor wat ik zou verwachten vond ik het eigenlijk heel prima. Er werd hier voor veel grote merken geproduceerd. Ik kreeg zelfs een mapje met namen mee: Zara, Gap, Levi's, Tommy Hilfiger, C&A en nog veel meer.
De eigenaar vertelde dat hij een aantal fabrieken had. Hij nam me mee naar zijn kledingfabriek en zijn zeefdrukfabriek. Ook de kledingfabriek zag er heel erg netjes uit, wel een beetje warm want geen airco, maar alles volgens de regels (daar werd erg op gehamerd) qua veiligheid en lonen. Het salaris voor textielarbeiders start bij 50 euro per maand, en het hoogste is ongeveer 60 euro.
Zeefdrukfabriek
Alles werd extreem goed bijgehouden. Ik kreeg een 'Broken needle issue' mee: een boek met daarin alle gebroken naalden van 1 maand met daarbij de informatie over hoe de naald was gebroken en wanneer. Dat is verplicht omdat ze zeker willen weten dat er geen scherpe onderdelen in kleding terechtkomen.
De zeefdrukfabriek, waar de prints worden gemaakt op T-shirts en dergelijke, was een ander verhaal. Omdat de eigenaar zo hamerde op het voldoen aan de wetgeving, ging ik ervan uit dat hij dat hier ook had gedaan, wat het nog veel erger maakt. Wat ook niet hielp is dat ik ook ooit in China in een vergelijkbare fabriek ben geweest met een vergelijkbare situatie. Want wat was er aan de hand?
De stoffen die worden gebruikt voor zeefdrukken zijn extreem schadelijk en in Nederland, bijvoorbeeld, zijn de wetten voor goede afzuiging ontzettend streng omdat de lucht, maar ook het afval(water) zo giftig is.
Leerlooierijen
Hier werkte het anders. Hier gebeurde alles in één grote hal waar de verflucht direct op je keel sloeg. Toen ik er was, was de buitentemperatuur 38 graden, en er was geen afzuiging en geen airco. Waarom? Omdat de verf dan minder snel zou drogen. Als je hier geen kanker van krijgt, dan weet ik het niet meer. En kennelijk is dat dus volgens de regels. Zeer, zeer verontrustend.
Later hoorde ik dat dit nog níets is. De echte ellende vind je in de leerlooierijen, zowel qua giftige stoffen als qua kinderarbeid. De kledingindustrie wordt heel veel gecheckt, maar voor de situatie in leerbedrijven is bijna geen aandacht, dus daar kan het nog....
Tegelijk is het van groot belang dat de textielindustrie in Bangladesh blijft, want het zorgt voor 45 procent van de banen. In een land zonder sociale voorzieningen betekent geen baan: geen eten.
Na de ramp op Rana Plaza hebben veel merken zich teruggetrokken uit Bangladesh en uiteindelijk is dát het meest schadelijk voor de mensen hier. Tja. En het is niet zo dat het er in andere lage-lonenlanden heel anders aan toe gaat. Toch maar blijven kopen dus, de kleding uit Bangladesh. Maar laten we erop aandringen dat de condities wat beter worden, en laten we ze in Godsnaam wat beter betalen.
