Bijlmer

Hun timing is perfect. Beide boeken verschenen in de week dat de slachtoffers van de Bijlmerramp voor de vijfde keer werden herdacht. Negendertig bewoners van de flats Kruitberg-Groeneveen werden verpletterd door de Israëlische Boeing, de vier bemanningsleden aan boord van het vliegtuig lieten eveneens het leven. Nog groter is het aantal mensen dat nog dagelijks last heeft van nachtmerries. Bij de Riagg Zuid-Oost worden op dit moment nog vijftien mensen behandeld voor hun in 1992 opgelopen trauma's.

Ikzelf herinner me die ramp nog goed. (Net zoals ik ook nog weet wat ik deed op de dag dat president Kennedy werd vermoord.) Op de avond van de bewuste 4e oktober vloog ik terug van Madrid naar Amsterdam. De stewardess in het vliegtuig wilde niet vertellen wat er precies aan de hand was, alleen dat er iets 'ergs' was gebeurd en dat het op Schiphol een chaos was. Pas thuis vernam ik de omvang van de ramp.

Hoe betrokken ik me ook voel, toch zal ik de boeken van Ross en Gerson niet lezen. Zolang er nog zoveel open vragen zijn over de oorzaak van de ramp, en over de lading, heb ik geen trek in fictie. Niet omdat ik de twee schrijvers verdenk van 'lijkenpikkerij', daarvoor zijn ze te integer. Toch voel ik weerzin. Waarom? Omdat feiten en fictie niet met elkaar mogen worden vermengd? Nee, dat is het niet. In de kunst is alles toegestaan. Alleen heb ik zelf meer behoefte aan afstand, in de tijd. Zoals ik ook nog geen roman wil lezen over de kinderlokker Dutroux, zolang hij nog niet is veroordeeld. Maar ik vrees dat Tomas Ross zijn potloden al heeft geslepen om uit de affaire een bloedstollende thriller te peuren.