Bij discretionaire bevoegdheid van minister past geen openheid

De situatie rond Mauro is schrijnend, erkende minister Gerd Leers (asiel) donderdagavond, maar niet schrijnend genoeg. Daarom wil de geplaagde CDA-bewindsman zijn discretionaire bevoegdheid niet inzetten om hem een verblijfsvergunning te geven. Wat houdt deze speciale bevoegdheid nu eigenlijk in?

Kort gezegd betekent dit de 'vrije beslissingsruimte' van de minister om af te wijken van regels en wetten, bijvoorbeeld om humanitaire redenen. Doorgaans past de minister deze bevoegdheid in individuele gevallen discreet toe, zonder ruchtbaarheid en zonder toelichting. Dat gaat meestal goed. Minister 'IJzeren Rita' Verdonk (toen nog VVD) verleende tussen 2003 en 2006 tegen de 1000 keer een verblijfsvergunning, haar opvolgster Albayrak ruim 450 keer (2007-2010).

Pas als slachtoffers of belangengroepen de publiciteit zoeken, de Tweede Kamer zich er mee bemoeid, wordt de schijnwerper op de discretionaire bevoegdheid van de beslisser gericht. Doorgaans niet in het voordeel van het 'slachtoffer', zoals de Turkse 'witte illegaal' Gümüs in 1997 ondervond, omdat overwegingen van de bewindspersoon speelbal worden van publieke en politieke tegenstellingen. Ze kunnen ook - indien op grote schaal toegepast - geïnterpreteerd worden als algemeen beleid, van toepassing voor iedereen die daar gebruik van wil maken, inclusief beroepsmogelijkheden, zo ondervond staatssecretaris Schmitz destijds tot haar schrik. Daarom houden ministers bij voorkeur hun overwegingen tegen de borst.

undefined