Bevroren renners huilen van ellende

Milaan-Sanremo is een fluwelen voorjaarszon, een voorspelbare afloop en goedgeluimde coureurs. Andere ingrediënten kent de eerste klassieker van het wielerseizoen niet, zegt de overlevering. De realiteit bleek weerbarstig. De 104de editie van La Primavera kende een grillig, spectaculair verloop en een onverwachte winnaar.

De lente was gisteren verder weg dan ooit in wat de langste klassieker is in de World Tour. Bij het uitrijden van Milaan verdween het silhouet van de Dom achter een dreigende grijze horizon. Met iedere kilometer veranderde de Po-vlakte meer en meer in een druilerige, Siberische laagvlakte. En toen moesten de renners nog ruim 270 kilometer overbruggen tot de streep aan de Italiaanse Riviera.

"Als je het eerste deel van de race hebt gezien, hoe we de koers moesten afwerken, dan zegt mijn beslissing genoeg. We waren compleet bevroren." De Vlaamse volksheld Tom Boonen gaf er halverwege de brui aan, geholpen door de organisatie die besloot de klassieker te neutraliseren. Het passeren van de Apennijnen was te risicovol, oordeelde de wedstrijdleiding. De sneeuw kwam er met bakken naar beneden.

Eruit ging de Passo del Turchino, de poort naar de Ligurische kust. De renners kregen een vrijgeleide per bus van ruim 47 kilometer tot aan de Middellandse Zee, om daar de koers te hervatten. Boonen besloot in de bus te blijven. "Toen de wedstrijd werd geneutraliseerd, waren al 100 renners gelost. En die mochten weer aansluiten. Dat vind ik niet kunnen."

Met Boonen verdween ook de enige Nederlandse kanshebber uit Milaan-Sanremo. Tom-Jelte Slagter zat al halfbevroren op zijn fiets toen zijn lichaam 'ho' zei. De jonge troef van Blanco Procycling had niet eerder afgezien zoals gisteren, twitterde hij. De 23-jarige die bij de start van het seizoen verraste in de Tour Down Under verkoos de bus boven de sneeuwstormen die stuivertje wisselden met de regenbuien.

Met Boonen en Slagter stapten veel meer coureurs tussentijds af. Sommigen huilden van ellende, anderen fulmineerden in de hoop de kou te bezweren. De klassieker bewees eens te meer dat de beroerde omstandigheden in de eerste editie in 1907 geen toeval waren. De winnaar Lucien Petis-Breton had destijds de elementen slechts met moeite doorstaan.

De laatste keer dat het peloton op een dergelijke ravage werd getrakteerd was in de 2010-editie van de semiklassieker Kuurne-Brussel-Kuurne. Uiteindelijk wisten slechts 26 renners de wind, regen en voorjaarskou te trotseren. Het slagveld bleek gisteren uiteindelijk mee te vallen. Van de 200 gestarte renners hielden 65 het halfkoers voor gezien.

Onderweg had Gerald Ciolek misschien beklagenswaardige condities gezien, maar er was meer nodig om de jonge Duitser de ploegbus in te jagen. Doorrijden, meende hij. In zulke omstandigheden is een koers soms een loterij. De 26-jarige Duister sloop opvallend gladjes met de grote kanshebbers Fabian Cancellara en Peter Sagan de Poggio over richting Sanremo. Daar verschalkte hij Sagan met een kleine voorsprong.

Voor Ciolek maar ook zijn ploeg MTN-Qhubeka is dit de grootst denkbare zege. De Duitser wordt al jarenlang, tot gisteren zonder veel succes overigens, de opvolger van Erik Zabel genoemd. Zabel was ook tot gisteren de laatste Duitser die La Primavera won. Voor MTN-Qhubeka was het dubbel feest. Het is de eerste keer dat een Afrikaanse wielerploeg een klassieker wint.

undefined