Beste zwarte vrouwelijkemanager

Streng, rechtvaardig, trots, goedlachs, al deze eigenschappen worden Joan Ferrier toegedicht. Discriminatie, racisme en ongelijkheid waren de strijdpunten van de orthopedagoge die zaterdag overleed, uitgerekend op Internationale Vrouwendag, nog maar zestig jaar oud.

Als directeur van E-Quality, het kenniscentrum voor emancipatie, gezin en diversiteit, roerde Ferrier zich geregeld in het publieke debat. Haar onderzoeken haalden vaak de krant en daar had ze ook altijd een bevlogen verhaal bij. Het debat schuwde ze niet, maar ze vond het vreselijk als het over de ruggen ging van kwetsbaren. Daar sprak ze dan ook over in haar vele optredens voor zowel wit, gemengd als zwart publiek. Maar toch had ze ook weer de vaardigheid om mensen te binden, want dat was volgens haar van belang.

Na haar studie orthopedagogie in Utrecht werkte ze altijd voor achtergestelde groepen. Ze was onder meer coördinator van opvanghuizen voor Marokkaanse jongeren.

Zelf was ze een trotse Surinaamse die bekend stond om haar ontwapenende lach, in welk gezelschap ze ook was. In 2008 werd ze gekozen tot 'Zwarte Vrouwelijke Manager van het Jaar', een titel die omstreden is in een multiculturele samenleving, maar zij droeg zij hem met trots.

Ferrier was voorzitter van de Stichting Herdenking Slavernijverleden 2013. Ze had een belangrijk aandeel in de komst van het slavernijmonument in het Amsterdamse Oosterpark.

Johan Ferrier, de laatste gouverneur en eerste president van Suriname, was haar vader. Ze vertelde graag over hem. Met haar jongere zus Kathleen (oud-Kamerlid voor het CDA) en haar jongere halfzuster, de schrijfster Cynthia McLeod ('Hoe duur was de suiker?'), maakte ze een bundel met de verhalen over de Surinaamse spin Anansi. Het waren verhalen die haar vader haar met de paplepel had ingegoten. Ook was ze de drijvende kracht achter het Johan Ferrier Fonds dat de opbouw van maatschappij en cultuur van Suriname steunt.

undefined