Bellen

a.vandenbrand@trouw.nl

Als ik die avond tegen tienen bij de ijsbaan aankom om zoon op te halen, tref ik slechts de baanveger. Zoon is ongetwijfeld teruggefietst met zijn klasgenoten. Ik pak mijn mobiel om te zien of ik zijn telefoontje heb gemist. Niets. Ik bel zijn nummer. Geen gehoor.

Tot afgelopen december bezat zoon geen mobiel. Het had man en mij onzin geleken; de school staat tien minuten lopen verderop, zoons vrienden wonen allemaal in een straal van vijfhonderd meter rond ons huis en ik heb de mobiele nummers van alle vriendjes, ouders en oppassen bij wie hij te vinden kan zijn.

Vriendinnen en schoolpleinmoeders verweten me een te rigide houding. Hij was elf, het was 2013, hij moest bereikbaar zijn, ik zou met mijn tijd mee moeten gaan. Ik was niet te vermurwen; de brugklas leek me vroeg genoeg.

Totdat zoon mijn achilleshiel vond. Hij was 'de loser' van de klas omdat hij 'als enige' niet kon meedoen aan Vibergesprekken - een computerprogrammaatje voor de mobiel waarmee je gratis berichten kunt uitwisselen met andere Vibergebruikers.

Je krijgt er eentje met Sinterklaas, zei ik. En tot die tijd zet je dat Viber maar op mijn telefoon - dan kun je, als ik thuis ben, meedoen met je klasgenoten.

Knettergek werd ik van. Want het programmaatje werkte natuurlijk ook als zoon níet in de buurt was. Het leverde me driehonderdvijftig berichten per dag op, voornamelijk bestaand uit conversaties als:

'Hallo?'

'Hallo!'

'Is daar iemand?'

'Ja! Hallo!'

En:

'Ik heb een nieuwe groep aangemaakt!'

'Verlaat deze groep, ga naar de nieuwe!'

'Ga naar die nieuwe groep!'

'Waarom ga je niet weg uit deze groep?'

'Zit je nu nog steeds in deze groep?'

Toen hij op 5 december zijn mobiel uitpakte, was ik nog blijer dan zoon.

We zijn nu bijna twee maanden verder. Als we er geen stokje voor steken, groeit zoon aan zijn telefoon vast. Chatten, spelletjes, filmpjes kijken - alle heerlijkheden van het leven op een schermpje niet groter dan je hand.

"Lieverd, waarom bélde je niet even om te zeggen dat je met Julian van de ijsbaan naar huis zou fietsen?"

"Bellen?"

"Je had je telefoon toch mee?"

"Ja, maar wat bedoel je?"

Onthouden!

Er zijn twee dingen die zoon nooit doet met zijn telefoon: opnemen, en ja: bellen.

undefined