BELGIE - MEXICO 2 - 2

Na het tweede gelijke spel heeft België nog altijd uitzicht op de achtste finales. Dan mag Nederland donderdag in Saint-Etienne niet verliezen van Mexico en moeten de Belgen op die dag in Parijs winnen van Zuid-Korea. Als de Mexicanen er in slagen een te punt pakken van Oranje, dient België de Zuid-Koreanen met meer dan twee doelpunten verschil te verslaan en moet er in ieder geval driemaal worden gescoord. Het is voor bondscoach Georges Leekens te hopen dat er snel een Aziaat uit het veld wordt gestuurd. Met elf tegen elf heeft zijn ploeg in Frankrijk nog helemaal niets laten zien. De angst om te verliezen zit er bij de Belgen zo diep in, dat winnen wel een taboe lijkt.

De rode kaart speelde wederom een hoofdrol in de sportieve en door de uitsluitingen van Pavel Pardo en Gert Verheyen ook enerverende wedstrijd. Pardo moest er na 26 minuten af, nadat hij Vital Borkelmans van achteren op de enkels trapte. Tot op dat moment had Mexico het duel volledig gedomineerd. Joel Sanchez kopte op de lat, een kopbal van Luis Hernandez werd door Danny Boffin van de lijn gehaald en een schot van Jaime Ordiales schampte de lat. Na de rode kaart voor Pardo waren de Mexicanen de organisatie kwijt en kropen de Belgen enigszins uit hun schulp.

Vlak voor en vlak na rust zette Marc Wilmots België op een 2-0 voorsprong. De speler van Schalke'04 kon bij het eerste doelpunt de bal uit een corner van Luis Oliviera niet meer ontwijken. Via zijn borst gleed de bal tussen de benen van Jorge Campos door het doel in. Zijn tweede goal had ook een hoog klutsgehalte. Wilmots werkte zich met zijn kracht het strafschopgebied binnen, duwde Claudio Suarez van zich af en mikte raak: 2-0. Met die stand leek het duel volledig gelopen.

De tweede rode kaart deed de wedstrijd echter weer helemaal kantelen. Verheyen moest na 54 minuten inrukken van de Schot Hugh Dallas, die in de fout van de Belg op Ramon Ramirez terecht ook een strafschop zag. Alberto Garcia Aspe schoot raak vanaf elf meter en met tien tegen tien werden de Belgen weer meteen de onderliggende partij. Met name beide spitsen, Luc Nilis en Oliviera, waren tot niets in staat. Scifo, de enige Belg met een creatieve geest, liep er verloren bij. Er zat totaal geen lijn in het spel van de Belgen, de macht van het toeval regeerde en de angst werkte verlammend op de beperkte technische vermogens van de meeste spelers.

De 2-2 moest wel vallen en het was Cuauhtemoc Blanco, die na een uur een voorzet van Ramirez met de linkervoet achter de weifelende De Wilde werkte. In de aanloop naar de wedstrijd noemde Leekens Blanco iemand die uit niets iets kan maken, een speler uit de klasse van Ronaldo en Zinedine Zidane. Met die vergelijking overdreef Leekens, maar Blanco is zeker een opvallende verschijning. Hij loopt alsof zijn bowlingschoenen met elastieken aan elkaar zijn gebonden en alsof hij een stramme wind tegen heeft. Als spits zoekt Blanco zijn momenten goed uit. Eenmaal ontsnapte hij uit de greep van Eric Deflandre en meteen was het raak.

Leekens sprak na afloop van 'ontgoocheling' en een 'bittere nasmaak'. Voor de wedstrijd had hij een gelijkspel als een fraai uitgangspunt gezien, na de 2-0 voorsprong had België het karwei moeten afmaken. Leekens wilde de hitte niet als excuus gebruiken - de temperatuur in het Parc Lescure in Bordeaux schommelde rond de veertig graden - maar veel van zijn spelers zaten na een uur zonder benzine. De coach der Belgen zag ook nog een meevaller. “Als die laatste bal er ingaat, was de laatste wedstrijd overbodig geweest.” In de slotminuut zag invaller Jesus Arellano een fraaie solo op het laatste moment onderbroken door De Wilde.

De Belgen hadden niets te klagen. Mexico was zonder twijfel de betere ploeg, in ieder geval de ploeg die bereid was om vooruit te denken. Coach Manuel Lapuente kreeg veel kritiek over zich heen nadat hij ervaren en geliefde aanvallers als Carlos Hermosolidos en Benjamin Galindo buiten de selectie voor het WK liet. In Frankrijk laat Mexico zich echter van zijn offensieve kant zien. Tegen Zuid-Korea zette Lapuente in de tweede helft, toen de Aziaten door een rode kaart tot een tiental waren gereduceerd, zelfs vier aanvallers in. Die ingreep had succes en leverde Mexico een 3-1 overwinning op. Met vijf doelpunten behoort het Midden-Amerikaanse land tot de meest scorende teams van het WK.

Lapuente toonde zich vooral verheugd over het feit dat zijn ploeg niet van één man afhankelijk is. De vijf treffers tegen Zuid-Korea en België kwamen van vier verschillende spelers: aanvoerder Garcia Aspe, Blanco, Ricardo Pelaez en Luis Hernandez (2). “In het verleden had Mexico alleen in Hugo Sanchez een schutter van formaat”, zei Lapuente. “Nu hebben we de beschikking over een aantal spelers met grote aanvallende kwaliteiten.” Blanco (25) is een van hen. Hij deed in februari in Miami mee in de oefenwedstrijd tegen het Nederlands elftal. “Ik ken Nederland goed”, merkte Blanco op. “Een aanvallend team met veel kwaliteit.”

Ook Lapuente liet zich in lovende bewoordingen uit over Oranje dat donderdag in Saint-Etienne de laatste opponent uit poule E is. “Het wordt erg moeilijk”, blikte de coach alvast vooruit. “Nederland heeft een uitstekend team met een fantastische aanval en goed positie-spel.” Ondanks de vier punten die de ploeg al heeft, kan Mexico het kind van de rekening in de poule worden. Mexico moet winnen om zeker te zijn van de achtste finales. Bij een gelijkspel tegen Oranje kan België nog langszijkomen. “Ik reken op de hulp van Nederland”, zei Leekens, die goede banden onderhoudt met Guus Hiddink. Want één ding is inmiddels wel duidelijk geworden. Van eigen kracht kan België niet uitgaan, daarvoor ontbeert de ploeg voldoende kwaliteit.