Bedankt meneer Wiebes, een beetje makkelijker was wel fijn geweest

We hebben de schijn tegen tegenwoordig, wij zelfstandigen zonder poen, pensioen of personeel.

Want met al die flexibilisering richten we de economie te gronde, zo wordt links en rechts beweerd. Niet de gulzige veelverdieners in de publieke sector, niet de brievenbusfirma's in ons belastingparadijs, maar wij, kleine zelfstandigen, zijn de dood in de pot. We betalen nauwelijks belasting en premies, menen sommigen. We zorgen voor oneerlijke concurrentie en pikken de banen in van vaste medewerkers. We creëren een 'race to the bottom', door voor lage tarieven steeds meer werk te doen.

Consultant, kunstenaar of kraanmachinist, we zijn vandaag de dag schijnzelfstandige tot het tegendeel is bewezen. Het nieuwe proletariaat zijn we, de afvoerput van het poldermodel, uitgebuit en, als we niet uitkijken, uitgekotst. Hoog tijd dus dat we tegen onszelf en de markt in bescherming worden genomen. Gelukkig is onze redding nabij: StaatssecretarisWiebes lijkt het voor elkaar te hebben dat de Eerste Kamer volgende week akkoord gaat met zijn nieuwe Wet Deregulering Beoordeling Arbeidsrelaties. Wat een feest.

Leuker hoefde hij het niet te maken, maar een beetje makkelijker was fijn geweest. Kijk voor de grap eens op de site van de Belastingdienst, dan ziet u wat ik bedoel. Een schier oneindige lijst met voorbeeldovereenkomsten die vaak zo ingewikkeld zijn dat je er zowat een jurist voor nodig hebt om ze te ontcijferen, laat staan ze volgens de regels aan te passen aan de situatie die op jouw werk van toepassing is.

Moest alles dan maar blijven zoals het was? Met een groeiende groep nieuwe armen, die nauwelijks in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien, laat staan geld overhouden om zich te verzekeren? Met opdrachtgevers die hun kans schoon zien om onder het mom van flexibilisering onder dure werkgeverslasten uit te komen? Natuurlijk niet. Bij uitbuiting en schreefgroei is niemand gebaat. Maar met de huidige wetswijziging wordt het kind met het badwater weggegooid.

Waar het debat vooral gaat over die zielige dan wel vermaledijde zzp'ers, hoor ik verbazend weinig over de andere kant van het verhaal: de opdrachtgever. Dat zelfs succesvolle kunstenaars nauwelijks geld overhouden voor het financieren van hun werk, zoals collega-columnist Tinkebell deze week zo pijnlijk duidelijk maakte, dat kun je de zelfstandig kunstenaar toch moeilijk kwalijk nemen. Dat er in het kappersvak, in de bouw of in de horeca tegen bodemprijzen wordt gewerkt, is dat de fout van de opdrachtnemer? Voor jou tien anderen!

En om alle zelfstandigen over één kam te scheren gaat ook wat ver. Ik ben, net als 70 tot 90 procent van mijn zzp-collega's, geen schijnzelfstandige, en uitgebuit word ik evenmin. Ik ben een professional die haar expertise willens en wetens aan wisselende opdrachtgevers verhuurt. Soms voor langer, soms voor een dag, maar altijd is de basis van die samenwerking dat ik iets bied wat zij niet in huis hebben: onafhankelijkheid. Zij zijn bereid mij daarvoor te betalen, en ik ben bereid tegen die vergoeding meer risico's te lopen dan als ik in loondienst zou zijn.

Win-win, zou je zeggen. Toch hebben de afgelopen maand drie, overigens tevreden, opdrachtgevers laten weten voorlopig even niet meer met externen te werken. Te veel gedoe. Bedankt, mijnheer Wiebes!

undefined