Architect I.M. Pei, de man achter de glazen piramides van het Louvre, overleden

I.M. Pei, zoals hij bekendstond, was een van de toonaangevende architecten van de vorige eeuw. Op zijn cv staan tal van prestigieuze projecten, waaronder het Museé d’Art Moderne Grand-Duc Jean in Luxemburg en de Bank of China Tower in Hongkong.

Hij was vooral bekend vanwege de geometrische vormen die hij in elk gebouw liet terugkomen. Ook gebruikte hij vaak het daglicht in zijn gebouwen. Hij was vele decennia actief, vanaf de jaren ‘40 tot aan het begin van dit millennium. Op 90-jarige leeftijd ontwierp hij nog het museum van Islamitische kunst in de oliestaat Qatar, dat tot op de dag van vandaag een van de blikvangers van de hoofdstad Doha is.

Doorbraak

Pei groeide op in de Chinese stad Guangzhou en immigreerde in 1935 naar de Verenigde Staten om daar architectuur te studeren aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT) en Harvard. Eenmaal afgestudeerd omarmde hij al snel de modernistische architectuur. Zijn doorbraak kwam in 1964 toen hij werd gevraagd om de John F. Kennedy Library in Boston te ontwerpen.

In de jaren '80 werd Pei door de toenmalige Franse president François Mitterand gevraagd een ontwerp te maken voor de nieuwe entree van het Louvre-museum. Omdat het museum de vele bezoekers niet aankon, maakte Pei een ondergrondse ingang. Daar bovenop zette hij een grote piramide van glas, om te voorkomen dat de ingang te duister zou worden. Vele Fransen spraken er schande van. Ze vonden het maar niets dat zo'n modern bouwwerk naast een klassiek paleisgebouw was gezet.

Pei won in 1983 de Pritzker Prize, de belangrijkste architectuurprijs ter wereld. Ook richtte hij het architectenbureau Pei Cobb Freed & Partners op dat in de jaren negentig het ABN Amro-hoofdkantoor ontwierp op de Zuidas in Amsterdam.