Altijd dat gezeur over eten: hoe wordt het wat gezelliger aan tafel?

Ze horen andere ouders van pubers er regelmatig over klagen en kijken elkaar dan aan. Later hebben ze het er dan samen over. Ze zijn er wel aan toe: aan dat pubergedoe.

Hun zoon (12) en dochter (14) zijn nog niet zover. Bij hen aan de huiselijke tafel gaat het nog niet over prille liefdes, verslavende games, de duurste hebbedingetjes en Clearasil. Hun kinderen gaan meestal na drie waarschuwingen toch heel gedwee aan het huiswerk, of slechts iets te laat naar bed.

Bij hen aan tafel draait het nu al jaren om de drie p's. Over hun niet aflatende voorliefde voor patat, pannekoeken en pizza. Soms is pasta ook nog goed, maar als de ouders stamppotjes, aardappels, groenten op tafel toveren, dan volgt er steevast gejengel en eindeloos getreuzel. "Iets Aziatisch of Afrikaans vervult ze met afschuw. En op brood gaat alleen chocopasta, nooit kaas of vleeswaren", moppert de vader.

Ze zijn het zat, dat kinderachtige gedoe, oeverloze discussies, het eten met lange tanden. Het is tijd voor de puberteit. Of voor wat goede tips het weer wat gezelliger te krijgen aan de dis. Hoe kunnen ze dit ombuigen?

"Tja, deze ouders zijn natuurlijk jaren te laat begonnen met de culinaire opvoeding", verzucht Karin Luiten, de kookschrijfster van deze krant. Dat kleuters in de nee-fase niks blieven is logisch. Dat kinderen altijd wel iets hebben waar ze echt van gruwen, is ook alleszins billijk.

Maar te pas en te onpas eten weigeren en scènes trappen, dat is onacceptabel, vindt de culinair journaliste.

Volgens Luiten komen kinderen er vaak mee weg omdat ouders met hun 'druk-druk-druk-bestaan' geen zin hebben in 'gedoe': "Dus wordt er apart gekookt of worden kinderen bijgevoederd met boterhammen of anderszins."

Deze ouders hadden gewoon vanaf de borstvoeding alles moeten laten mee-eten, vervolgt Luiten. Wil het kind niet? Prima, dan niet, maar dan ook niks anders. "Geen heisa van maken, nooit dwingen met 'bord leeg!' of dreigen met 'geen toetje', want dat bewijst alleen maar dat eten inderdaad iets akeligs is dat overwonnen moet worden. En heus, groeien doen ze toch wel."

Wat nu? Luiten adviseert de ouders werk te maken van hun kookkunsten, zodat ze zelf beslist met smaak eten. Om het goede voorbeeld te geven. En geef de kinderen een kookboek, laat ze zelf kiezen en (helpen) koken.

Luiten: "Elk kind mag een onderhandelbaar aantal, van twee of drie, groenten of gerechten opgeven die het écht niet lust. Daar wordt rekening mee gehouden. Verder is het: take it or leave it. Nee, dat is even niet leuk, maar als ouder wil je toch niet dat je kinderen straks het huis uit gaan en nog steeds niks lusten?"

Kinderen die chocopasta als verworven recht zien, zullen daar niet snel afstand van doen. Maar het gedrag in kleine stapjes bijsturen, kan natuurlijk wel.

Hoogleraar voeding en gezondheid Jaap Seidell en onderzoeker kinderobesitas Jutka Halberstadt (beiden van de Vrije Universiteit) steken deze worstelende ouders graag een hart onder de riem.

Maak het gezondere alternatief aantrekkelijk, adviseren zij. Maar leg het niet dwingend op, laat de kinderen meedenken. Betrek ze bij het doen van de boodschappen en bij het koken.

Geef ze ieder een dag waarop ze zelf beslissen wat er die avond gegeten wordt. Laat ze zo nu en dan een vriendje of vriendinnetje uitnodigen om mee te eten. Want kinderen gedragen zich dan vaak voorbeeldig, stellen Seidell en Halberstadt.

Tieners kun je volgens hen prima uitleggen wat (on)gezonde voeding met hun lijf doet. "Wellicht spreekt het ze aan dat ze slimmer en sterker worden en zich fijner voelen als ze beter eten. En ga eens met ze naar een boerderij om te zien hoe je kaas maakt, ga appels plukken in de herfst of geef ze een moestuintje. Dan krijgen ze affiniteit met groenten en fruit."

Reageren? Zelf een vraag insturen? Mail naar opvoedvraag@trouw.nl

undefined