Alles wordt schaars in Gaza - humanitaire nood alarmerend

"We draaien 24 uur per dag door", zegt Ibrahim, die de rij duwende klanten, desperaat om binnen te komen, bij de deur weghoudt. Hij heeft nauwelijks tijd om een vraag te beantwoorden. "Er is geen stroom meer, dus mensen kunnen thuis geen brood meer bakken."

Het begon met de vluchtelingen, die geen huis meer hebben - geen keuken, geen oven om hun eigen brood te bakken. Ze hebben onderdak gevonden in de scholen van de VN-vluchtelingenorganisatie (zo'n 240.000 mensen nu) of wonen in bij hun familie in of nabij het centrum van Gazastad. Dat een gezin van 15 mensen nu ineens 70 monden moet voeden is niet ongewoon. Brood voor 70 mensen zien te bemachtigen is een dagtaak. Toen bombardeerde Israël woensdag de elektriciteitscentrale die de stroom levert aan het midden van de Gazastrook en aan Gazastad. Al voor het bombardement was de stroomleverantie minimaal. Vier uur per etmaal per gezin. Etenswaren vergaan in de hitte doordat de koelkast niet langer werkt, de was stapelt zich op doordat die niet kan worden gedaan, en vele lange uren is er trouwens ook geen water doordat de pomp het niet doet. En nu is er dus helemaal geen stroom meer.

Gazastad draait op generatoren. De bakkers, de VN-scholen, de ziekenhuizen. Ook de iets beter bemiddelde gezinnen hebben een generator, aangeschaft in de lange jaren van de blokkade, toen stroom al steeds schaarser werd. Vandaag staan bij de benzinestations dus ook lange rijen. Jongens en mannen met jerrycans of lege colaflessen staan in de brandende zon om brandstof te bemachtigen voor de generator.

'Stop geweld'
Het Internationale Rode Kruis (ICRC) doet intussen een dringende oproep aan de strijdende partijen om te stoppen met het geweld. "De menselijke tol die we betalen, is simpelweg te hoog", zegt Jacques de Maio. "Er zijn te veel vrouwen en kinderen omgekomen, gewond geraakt of psychisch beschadigd."

Er zijn inmiddels zeker 6200 mensen gewond geraakt. Wie een tijdje bij het ziekenhuis de wacht houdt, weet precies wanneer er weer een bombardement was. Dan scheuren de ambulances weer naar binnen, met hun alarmerende sirenes. Artsen en broeders maken niet meer te tellen overuren. En moeten steeds vaker 'nee' verkopen, als iemand komt vragen om medicijnen.

Rijdend door de stad zie je ook steeds meer plekken waar mensen hun boedeltje op straat hebben opgeslagen. Op een stoep tegen de muur van een huis, in de enkele parkjes die Gazastad rijk is, op het ziekenhuisterrein. Ze hebben niets dan een paar dekens of kartonnen dozen, een jerrycan met water die ze na lang zoeken hebben kunnen vullen, en het brood dat ze na lang wachten hebben kunnen bemachtigen. In de nacht liggen ze onbeschermd, als de bombardementen weer heviger worden.

"Ik wil alleen maar dit zeggen", zegt een man in de rij bij de bakker. "Tegen de VN, tegen Ban Ki-moon: kom kijken, dan kun je zien wat hier gebeurt. Gaza is stervende."

undefined