Alleen oude mannen rijden zonder helm
Kijk, beste weekendwielrenner zonder helm, ik hoef je natuurlijk niet uit te leggen dat jouw manier van fietsen niet de meest verstandige is. Dat weet je zelf ook wel. Maar het kan je niet schelen. Jij wilt de wind door je haren voelen, de ultieme vrijheid ervaren.
Dat andere fietsers jou regelmatig twijfelachtige dingen over je intelligentie naroepen, moeten ze zelf weten. Zo kinderachtig. Waar bemoeien ze zich mee? Ieder z'n ding. Jij moet toch lekker zelf weten welk risico je wilt lopen?
En welk risico loop je nu helemaal. Je fietst al jaren. Je valt nooit. Je hebt alles in de hand, alles onder controle. Uit het niets overstekende kinderen of honden? Die kom jij nooit tegen. Auto's die geen voorrang verlenen, al kom je in de meest opzichtige kleurencombinaties van rechts? Gebeurt jou nooit. Bejaarden die hun elektrische fiets niet onder controle hebben en je in hun ongecoördineerdheid bijna uit het zadel zwabberen? Maak jij niet mee.
Al dat gezeur over die Fabio Casartelli. Heel vervelend hoor, dat hij op z'n onbeschermde hoofd viel en het leven liet in de afdaling van de Col d'Aspet tijdens de Tour van 1995. Maar hij reed een koers en jij doet dat niet. Jij toert gewoon een beetje. Niks meer, niks minder.
Keuzevrijheid
Ik heb ze allemaal gehoord, al deze redeneringen. En toegegeven: stuk voor stuk is er wat voor te zeggen. Ik kan er tenminste geen speld tussen krijgen. Daarbij ben ik voor keuzevrijheid van het individu. Waarom ik me dan toch kapot erger als ik wielrenners zonder helm tegenkom, weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed. Ik moet de neiging moraalridderig op te treden en er wat van te zeggen hard onderdrukken. Uiteindelijk moet iedereen helemaal zelf weten of hij al dan niet het risico wil lopen bij een lullig ongelukje zijn harses kapot te vallen op een stoeprand.
Dus ondanks alle aanvechtingen bemoei ik me niet met wielrenners zonder helm. Ik weiger ze slechts te groeten, als een stil protest. En sinds kort lach ik in mijn vuistje. Vaak gaan de helmloze fietsers goed gesoigneerd op pad. Benen glad geschoren, het fietspakje strak om de torso. Want dat afgetrainde lichaam mag getoond worden. De bezitter ervan is trots op zijn fitheid. Hij - het is altijd een hij - hoopt indruk te maken, op zijn vrienden. En op de vrouwen.
Veertigplus
Maar, beste renner zonder helm, jij ziet daarbij één ding over het hoofd. Met een fit lijf toon je doorgaans jonger. Precies wat jij vermoedelijk niet onprettig vindt. En daar zit 'm de crux, realiseerde ik me onlangs. Er is namelijk maar één groep mannen die zonder helm rijdt: mannen van boven de veertig. Jongere mannen hebben na de dood van Fabio Casartelli geleerd er altijd eentje op te zetten, ook tijdens trainingen. Het hoort er nu gewoon bij. Een helm dragen is onder jongeren net zo min een discussiepunt als betalen met je pinpas, in plaats van met contanten.
Enkel jij en je generatiegenoten houden vast aan een oude gewoonte. En daarmee verraad je dus je leeftijd. Stiekem vind ik dat heel grappig. Misschien moet ik mijn stil protest opschorten en je weer gaan groeten. Wat dacht je van een vrolijk "Ha! Veertigplusser!"?
