Advocaat: als kind moest Mauro een leugen vertellen

Mauro heeft één keer een valse verklaring afgelegd. In 2003, als tienjarig kind. Toen was hij door een oudere zuster op de stoep van het politiebureau Rotterdam achtergelaten, met de opdracht een vaag verhaaltje te vertellen.

Dat heeft hij, een gehoorzaam klein kind, keurig gedaan. Volgens vaste rechtspraak van de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State - niet de mildste beoordelaar van vreemdelingenzaken - mag je dat een jong kind niet tegenwerpen.

Natuurlijk werd Mauro's 'asielverzoek' afgewezen. Maar vlak voor de zitting bij de rechtbank, een jaar later, trok de minister die beslissing in. Ongemotiveerd. En deed vervolgens niets. Pas na klagen door zijn advocaat gebeurde er in 2006 weer wat.

Mauro werd opnieuw gehoord over zijn situatie in Angola, en vertelde de waarheid. Hij woonde inmiddels een paar jaar bij zijn pleegouders, en voelde zich veilig genoeg om eerlijk te vertellen wat zijn situatie was. Eerst aan zijn pleegouders, met hun steun ook aan de Immigratiedienst.

Mauro heeft nooit gezegd dat hij geen moeder in Angola had. Zijn reisdocument lag pas klaar in 2009, nadat hij verblijf bij zijn pleegouders had gevraagd. Daarvóór had de minister jarenlang niets gedaan om hem uit te zetten. Integendeel, het Nidos - de door de minister aangewezen voogd - zei dat hij zijn opleiding eerst maar af moest maken. Ook al had hij geen verblijfsvergunning.

En de zaak is niet "tot aan de Raad van State gestrand": de rechtbank droeg de minister juist op om Mauro een verblijfsvergunning te verlenen. Het was de minister die in beroep ging. En de procedure nog langer liet duren.

Als gevolg van deze zaak zullen alleen maar minder ouders bereid zijn pleegkinderen in hun gezin op te nemen. Dat zijn, met Mauro, de slachtoffers van Fritsma's houding.

> Ingezonden stuk Sietse Fritsma

undefined