Absurd, rommelig en kinderlijk

Attila Marcel

Regie: Sylvain Chomet. Met Guillaume Gouix, Anne Le Ny.

**

De blik van een animatiefilmer leent zich niet zomaar ook voor 'live action', zo blijkt uit 'Attila Marcel'. Regisseur Sylvain Chomet veroverde in 2007 de harten met zijn geestige animatiedebuut: 'Les triplettes de Belville', over een hologige wielrenner die opgroeit bij zijn oma en dan in de VS belandt, waar drie slungelige zangeressen muziek van Django Reinhardt zingen. De melancholieke toets vind je terug in zijn eerste 'gewone' film 'Attila Marcel', over de kinderlijke pianist Paul die als tweejarige gelijk met zijn moeder ook zijn stem verloor en nu inwoont bij twee bejaarde tantes. In flashbacks zien we peuter Paul in de jaren zeventig, met hippie-ouders en discomuziek. Het heden heeft meer iets van de jaren vijftig, ook dankzij de oudere dames die Paul omringen. De pianist maakt kennis met bovenbuurvrouw Madame Proust die kruiden kweekt in haar keukenvloer en deze in madeleinekoekjes stopt die Paul helpen zijn jeugdtrauma's te verwerken.

'Een film over de zin van lsd, boeddhisme en de ukelele', zo omschrijft Chomet zijn live-action-debuut. Zeker kent het absurde 'Attila Marcel' zijn droogkomische Amélie-achtige momenten maar je blijft struikelen over het rommelige verhaal en de kinderlijkheid van pianist, tantes en buurvrouw; karikaturen die in een tekenfilm vast veel aanstekelijker zouden zijn geweest.

undefined