Absurd en grotesk, maar niet komisch

Ma Loute

Regie: Bruno Dumont.

Met Fabrice Luchini, Brandon Lavieville, Raph, Valeria Bruni Tedeschi en Juliette Binoche.

**

De Franse regisseur Bruno Dumont heeft de komedie ontdekt en gaat in zijn nieuwste creatie 'Ma Loute' helemaal los. Lustig speelt hij met verschijningsvormen. Hij geeft zijn film het uiterlijk van een twintigste-eeuws kostuumdrama, waarin de gegoede burgerij uit Lille zich verpoost aan de Noord-Franse kust. Maar zo simpel is het niet.

Vanuit een strakke villa in neo-Egyptische stijl wandelen de Van Peteghems door de duinen, waarbij ze zich door arme, lokale vissers over een plas laten tillen. Als visserszoon Ma Loute en rijkeluisdochter Billie verliefd worden (allebei gespeeld door amateurs uit de regio), lijkt zich een Romeo en Julia-achtig verhaal te ontspinnen, maar ook dat is schijn.

Steeds absurder en grotesker worden de personages, zoals een Laurel en Hardy-achtig politieduo uit Calais dat mysterieuze verdwijningen in het Noord-Franse kustgebied onderzoekt. Niet dat er lang sprake is van een mysterie, de vissers blijken kannibalen.

En zo mixt Dumont naar hartelust drama en komedie, detective- en fantasyfilm, met een vette knipoog naar oude burleskes inclusief miraculeuze interludes. Aan het belangrijkste doel, een lachfilm maken, schiet hij in het tumult echter voorbij. Waarschijnlijk dacht de regisseur er na het succes van 'P'tit Quinquin', een vierdelige, burleske politieserie die hier verscheen als drie uur durende bioscoopfilm, nog wel een tandje bij te kunnen doen.

Fabrice Luchini, vader Van Peteghem, kan met het experiment nog het best uit de voeten, maar de geëxalteerde, theatrale acteerstijl van Valeria Bruni Tedeschi en Juliette Binoche slaat volledig dood. Vooral Binoche is een aanfluiting, een actrice die totaal ongeschikt is als komedienne.

Voor Dumont, die Binoche eerder castte in de dramatische titelrol van 'Camille Claudel 1915', was het waarschijnlijk een uitdaging om het roer om te gooien. Hij is de regisseur van zware, uitgebeende drama's als 'l'Humanité' en 'Hors Satan'. Twintig jaar geleden viel de voormalige filosofiedocent de filmwereld binnen met 'La Vie de Jésus', over een epileptische, werkloze jongen op een brommer die zijn woede afreageerde op een Arabische dorpsgenoot. Een half dozijn films vol expliciete seks en abrupt geweld volgde, waarin Dumont weigerde te psychologiseren, maar die hij steevast verankerde in de mooiste natuuropnamen.

In 'Ma Loute' zie je dat stralende beeldrijm terug, opnamen van een bijzondere schoonheid, maar ook malle hoedjes en gekke loopjes die samen nog geen burleske worden. Een goede komedie maken is nog niet zo eenvoudig.

undefined