We dronken mescal met een worm erin, die smaakte naar petroleum

Het was half elf ’s ochtends en de gastheer bood me een cocktail met mescal aan.

“Mescal?”, vroeg ik verrast. “Mescal in Tunesië?”

De gastheer, getrouwd met een Mexicaanse, vertelde dat ze zo nu en dan een fles meenamen uit Mexico.

We stonden in de tuin van een boerderij ten zuiden van Tunis, en het voelde alsof we in Mexico waren. Overal om ons heen groeiden agavestruiken. De gastvrouw droeg een schort met daarop doodshoofden, alsof het Dia de los Muertos was. En we gingen zo taco’s eten.

Ik vroeg de gastheer of hij me het verschil tussen mescal en tequila kon uitleggen, want daar probeerde ik al jaren achter te komen. Het enige wat ik wist was dat er in een fles mescal een worm zit en in een fles tequila niet.

Een alcoholist als hoofdpersoon

Hij begon een uitvoerige verhandeling over verschillende agavesoorten. Ik deed mijn best om geconcentreerd te luisteren, maar raakte toch al snel afgeleid. Ineens ­besefte ik dat het verschil tussen tequila en mescal prima te begrijpen is (alle tegenstrijdige informatie op internet ten spijt), maar dat ik gewoon niet geïnteresseerd genoeg was in agavesoorten om het te wíllen begrijpen. Ik heb altijd al meer belangstelling voor boeken dan voor planten gehad.

De reden dat ik geïnteresseerd was in mescal, kwam dan ook door een boek: ­Onder de vulkaan van Malcolm Lowry. Misschien wel de somberste roman die ik ooit gelezen heb. Al werd ik ook niet erg vrolijk van Weekendpelgrimage van Tip Marugg. Qua thematiek lijken die boeken trouwens wel op elkaar. In beide romans is de hoofdpersoon een alcoholist.

Een dode hond in het ravijn

Onder de vulkaan is vooral beroemd van­wege de slotzin: ‘Iemand gooide hem een dode hond na in het ravijn’. In de vierhonderd bladzijden die hieraan voorafgaan, volg je de neergang van de Britse consul Geoffrey Firmin, die in een slaapstadje in Mexico de hele dag mescal drinkt. Ik sprak een keer ­iemand die vertelde dat hij zich tijdens het lezen van deze roman dronken begon te voelen.

Ik was geïnteresseerd geraakt in dit cultboek omdat zoveel Nederlandse schrijvers er lyrisch over waren. Onder anderen A.F.Th. van der Heijden, Lodewijk Wiener, Gerard Reve en P.F. Thomése.

Ik was er zelf niet enorm kapot van, ­eigenlijk. Wel organiseerde ik op een avond met een paar vrienden een Malcolm Lowry-avond: we keken de verfilming van Onder de vulkaan, aten taco’s en dronken mescal.

Geen petroleumsmaak

Over de smaak van de drank was ik niet bijster enthousiast. Hij deed me aan petroleum denken. De worm smaakte ook niet erg lekker, trouwens.

Toch sloeg ik, tien jaar later in Tunesië, de mescalcocktail niet af. Gemixt met bloedsinaasappel en mandarijn viel er geen petroleumsmaak in te ontdekken. Het was een buitengewoon goede cocktail. Mijn glas was opvallend snel leeg.

Denkend aan het lot van de Britse consul, leek het me wel raadzaam om het bij één glas te houden.