Waarom ik nóóit aan ‘Expeditie Robinson’ mee moet doen

Ik kijk graag naar het RTL4-programma ‘Expeditie Robinson’, waarin bekende Nederlanders overleven op een onbewoond eiland. Zelf zal ik nooit meedoen, om te beginnen omdat ik er niet voor word gevraagd. Zou dat wel het geval zijn, dan zou ik vanwege mijn angsten nee moeten verkopen. Om te beginnen ben ik als de dood voor slangen en op de Filippijnen, waar het programma wordt opgenomen, leven niet een, niet twee, maar honderdvijfenzeventig soorten, waaronder de koningscobra en de groefkopadder. Een andere reden dat ik niet durf, is dat ik een hernia achter de rug heb (pun intended) en slapen op bamboestammen lijkt me garant staan voor wekenlang kromlopen. Weer die elektrische schokken door mijn wervelkolom, weer die ijldromen van de morfine, ik wil het niet meer.

Een derde reden is dat ik bij grote voorkeur thuis poep. De expeditie­leden krijgen niet eens een Dixi, ze moeten boven een gat in de grond hurken. Ik vind het al onprettig om bij iemand anders naar de wc te moeten. Dan ben ik als de dood dat net op het moment suprème iemand langs de wc-deur loopt en me hoort, of dat er iemand staat te wachten als ik naar buiten kom en eenmaal binnen slachtoffer wordt van mijn chemische aanval. Of ze denken in de huiskamer: die blijft lang weg, wat klopt, want als ik klaar ben was ik op z’n Lady MacBeths mijn handen (“Will these hands ne’er be clean”) en daarbij landen altijd wat waterspetters op de tegels, die ik allemaal weg moet vegen, anders lijkt het alsof ik naast de pot heb gesast.

Dan is er in Zuidoost-Azië soms hevig onweer met felle flitsen en diep gedonder en is er ten slotte nog het groepsproces. Binnen de teams ontstaan irritaties die ik stuk voor stuk zal proberen glad te strijken en de geheime strategische allianties die onderling worden gesloten om een andere kandidaat die te slap of juist te sterk wordt gedacht weg te stemmen, zouden me horendol maken. Van vorig seizoen herinner ik me Ozzy, die iets onaardigs over een ander teamlid had gezegd. Ten overstaan van de hele groep zei dat andere teamlid dat ze Ozzy niet meer vertrouwde en die vond dat zó erg dat hij zich liet wegstemmen. Vertrouwen was belangrijker dan winnen, vond hij, en vertrok van een eiland waar ik nooit naartoe zal durven gaan. Ootmoedig buig ik het hoofd voor Ozzy.

Schrijver en dichter Erik Jan Harmens over de prikkels die het druk maken in zijn hoofd. Lees zijn columns hier terug.