‘Tijdens een heftige wandeltocht door Turkije kwamen we uit onze zussenrol’

“Lisa zit hier bij onze tent, in de buurt van het plaatsje Chimaera. We moesten een eind klimmen en hadden daarboven een prachtig uitzicht. Bijzonder is dat op die berg een soort gas uit de grond komt, waardoor overal spontaan vuurtjes ontstaan.

’s Avonds in het donker hebben we op een vuurtje naast de tent ons eten gemaakt en marshmallows geroosterd. Het was echt een onvergetelijke plek.

Onze wandeltocht ging door de regio Lycië, van Fethiye naar Antalya. De Lycische Weg volgt oude paden van de Romeinen, er liggen nog restanten uit die tijd. Soms kun je alleen ergens komen als je wandelt. Dan zie je middenin de bergen Romeinse graftombes of een amfitheater. Na verloop van tijd voelden we ons een beetje archeologen, omdat je overblijfselen gaat herkennen.

Een paar weken op elkaars lip

In die zestien dagen hebben we een afstand van 540 kilometer afgelegd, een paar keer hebben we een stukje gelift.

Lisa heeft veel meer wandel-­ervaring dan ik, vaak maakt ze tochten in haar eentje. Mij trokken zulke vakanties nooit zo, maar toen ik vorig jaar in Portugal voor het eerst alleen wandelde, beviel het me beter dan verwacht. Toen kwam het idee op met z’n tweeën te gaan wandelen.”

“Onze band is heel goed, maar ik vond het toch spannend, want je zit een paar weken op elkaars lip. De afgelopen jaren zagen we elkaar niet veel. Zij is drie jaar eerder uit huis gegaan om te studeren dan ik en ze heeft een tijd in Frankrijk gewoond.

Als we elkaar thuis zien kruipen we vanzelf in de zussenrol die we vroeger hadden. In die rol erger ik me sneller aan haar dan als ik bij haar op bezoek ben: dan zijn we meer vriendinnen en hebben we andere gesprekken. Wow, dacht ik, we hebben het zo fijn dat ik een vakantie samen wel aandurf.

Een enorme domper

We hadden heel licht gepakt, onze wandelstokken waren de stokken van de tent. We wilden wild kamperen, twee keer konden we in een pension slapen om te douchen. Op de kaart keken we waar je kon kamperen, maar als je na een dag lopen daar aankwam, bleek het niet ­altijd geschikt: te schuin, of te veel stenen. Dan moesten we weer verder.

Het was goed dat we veel gedroogd voedsel bij ons hadden, want de laatste dagen kwamen we na een lange wandeling vaak in een dorpje waar niet meer het restaurant of het pension was dat op de kaart stond aangegeven. Dat was steeds weer een enorme domper.

Van tevoren hadden we ­gefantaseerd wat we zouden gaan eten: vooral frisse, verse dingen. In plaats daarvan moesten we genoegen nemen met een blik groente uit een supermarktje en met gedroogde aardappelpuree aangelengd met ­water. Daar konden we dan ook wel weer om lachen.

Soms zat een van ons erdoorheen, maar dan bleef de ander juist positief. We hebben irritaties niet op elkaar afgereageerd, je moet er toch het beste van maken.

Ik kan veel meer miepen

Ik merkte wel dat Lisa mentaal sterker is, ik kan veel meer ­miepen. Ik had ook veel blaren, en in de middle of nowhere liet de zool van mijn bergschoen los. We hebben het geprobeerd met tweesecondenlijm, de schoen ­laten naaien door een schoenmaker, een touw eromheen gebonden, maar het was geen doen en ik heb toch maar nieuwe schoenen gekocht.”

“Zo’n wandeling maak je echt samen, je hebt elkaar nodig. Soms was het zwaar, op gevaarlijke hellingen met losliggend gruis waar je met handen en voeten overheen moest.

De route was slecht aangegeven, nu en dan was het spoorzoeken. Heel spannend was de canyon waar we een oversteek hadden door diep water met een sterke stroming. Daarna moesten we een steile rots opklimmen en aan de andere kant naar beneden glijden. Ik ging telkens eerst verkennen en dan gaven we de spullen aan elkaar over.

Het voelde super goed toen we veilig die etappe hadden volbracht.

Dagdromen over nieuwe tochten

De fysieke uitdaging, in beweging zijn, is ontspannend. In de natuur hoef je niks te plannen, er zijn geen prikkels, je kijkt ­amper op je telefoon. We hadden nog weken door willen ­wandelen.

Onze levens zijn heel verschillend, maar we ontdekten dat we in de kern erg op elkaar lijken: de manier waarop we ons op zo’n reis gedragen, welk ritme we prettig vinden, het geven en nemen daarin.

We konden onszelf zijn, dat vond ik heel mooi. We dagdromen nu over nieuwe tochten die we samen willen maken.”