Steeds vaker zoeken mensen uit mijn studententijd contact, ik heb daar niks mee en reageer niet, of is dat asociaal?

Etiquette-specialist Beatrijs Ritsema beantwoordt elke week prangende vragen over hoe het hoort, of juist niet.

Beste Beatrijs,

Het gebeurde al eerder, maar sinds de lockdown komt het vaker voor dat ik een e-mail krijg van mensen die ik ken uit mijn studententijd. Veertig jaar lang is er geen enkel contact geweest – ik wist niet eens of betrokkene nog leefde – en ineens krijg ik ongevraagd uitvoerige levensbeschrijvingen toegestuurd (meestal een hoop ellende) en uiteindelijk het verzoek ‘omdat het vroeger zo leuk was’ contact op te nemen. Ik heb het niet zo op reünies. Het komt neer op het ophalen van herinneringen en daarna stokt het gesprek, want tja, iedereen is veranderd. Kortom, ik reageer niet op deze mailtjes. Ik had het hierover met een goede kennis en die vond mijn niet-reageren asociaal. Volgens hem kan ik best even antwoorden en zeggen dat ik verder contact niet op prijs stel. Maar dat vind ik ook weer zo bot. Iemand heeft klaarblijkelijk een goed gevoel bij mij en moet ik dat dan stukslaan? Wat denkt u ervan?

Geen zin in reünies

Beste Geen zin in reünies,

Een reünievoorstel afwimpelen is minder bot dan er niet op reageren. In de communicatie tussen bekenden vinden mensen het vervelend als een aardig bedoeld bericht genegeerd wordt en in een zwart gat verdwijnt. Dat wordt als beledigend ervaren, het equivalent van een uitgestoken hand negeren, alsof je het niet eens waard bent om te worden opgemerkt. Natuurlijk hoeft u niet mee te gaan in een voorstel tot hernieuwing van het contact, als u daar geen behoefte aan hebt. Maar als u er even over nadenkt, kunt u best een korte reactie van deze strekking bedenken en de persoon terugmailen. U schrijft dan iets in de trant van: ‘Aardig dat je aan me dacht, maar ik ben niet iemand die ervan houdt om herinneringen op te halen. Ik verwijl niet graag in het verleden, maar ik wens je het beste.’