Sla er anders op met een hamer, zei mijn vrouw

Al dagenlang ben ik in de ban van een fragment uit een dansvoorstelling. Om in een goede stemming te komen voor het schrijven, luister ik vaak even naar de Danse des Sauvages uit Les indes ­galantes van Rameau. Omdat ik op een ochtend Spotify niet kon openen, zocht ik het op YouTube op. En daar zag ik een balletuitvoering van het stuk door de Nationale Opera van Parijs.

Sindsdien zet ik het fragment een paar keer per dag op. Het voelt wat overdreven om met tranen in de ogen en kloppend hart naar dansende mensen te kijken. Maar anderzijds is het prettig om zo nu en dan zó geraakt te worden door schoonheid.

Witte ruis

Qua muziek maakte ik afgelopen nacht ook het tegendeel van schoonheid mee. Om onze zoon van acht maanden goed (door) te laten slapen, zetten we vaak witte ruis op, achtergrondgeruis dat doet denken aan het geluid van een stofzuiger. Onze zoon slaapt nog op onze kamer dus wij moeten er ook naar luisteren. Niet zo heel aangenaam maar ik ben er inmiddels wel aan gewend.

Het apparaatje dat het geluid maakt, ging al een week na aanschaf kapot. Ik ging ermee naar een Tunesische sleutelmaker, die niet alleen handig is met sleutels. Toen ik een uur later terugkwam, had hij het ­apparaatje gemaakt. Hij vroeg zich alleen verbaasd af wat het was. Hij drukte op de knop en samen luisterden we naar de herrie die uit het kleine ding kwam. Ja, ik moest toegeven dat het een vreemde uitvinding was. Maar onze zoon slaapt er goed op.

Vannacht, om een uur of drie, klonk de herrie uit het apparaatje ineens nog veel
­onaangenamer dan normaal. Het was op tilt geslagen. Mijn vrouw probeerde het tevergeefs uit te zetten. Dwars door het gebruikelijke geruis klonk nu een hoog piepend geluid – niet ideaal als je nog wat nachtrust kunt gebruiken.

Mij lukte het ook niet om het apparaat uit te krijgen. We werden nogal knettergek van het kabaal. “Sla er anders met een hamer op”, zei mijn vrouw (het apparaatje was erg goedkoop). En dus ging ik midden in de nacht op zoek naar een hamer.

Hysterische herrie

Ik zocht overal. En tegelijk ging dat apparaatje maar door met hysterische herrie produceren. Ik begon het – misschien omdat ik nog dromerig was – steeds meer te zien als een apparaat met een eigen wil. Het wilde of kon niet stoppen met tieren.

Een mens met een paniekaanval zou ik misschien nog wel tot bedaren kunnen brengen. Maar tegenover de paniek van dit apparaatje stond ik machteloos.

Ik liet een gietijzeren pan hard op het apparaat neerkomen. Dat had geen effect. Ik bracht het apparaatje daarom naar de kelder en trok de kelderdeur dicht. Terug in de slaapkamer hoorde ik het nog, maar het ­geluid kwam nu van heel ver weg. Mijn vrouw was alweer in slaap gevallen.

Vanochtend vond ik het apparaatje terug op de keldervloer. Eindelijk stil.