Onvoltooid werk (1)

Als je met een hoge frequentie publiceert in een landelijk dagblad hoeft het geen bevreemding te wekken dat er mensen reageren, per brief of per mail. Ik houd aan de lange reeks van Kleine Verslagen een dikke map met brieven over, brieven die ik om uiteenlopende redenen niet allemaal beantwoordde.

Op de map schreef ik het woord ­Unvollendete – een onvoltooid werk. Toch wil ik, nu overmorgen aan de reeks een einde komt, al die briefschrijvers en opstellers van e-mails dankzeggen en me verontschuldigen waar een reactie uitbleef.

Er is met de Verslagen meegeleefd. Zoals toen ik schreef over de dakman – een schimmige figuur die aanbood onze dakgoot te reinigen en die allerlei zogenaamde gebreken aan ons dak zag; ik ontsnapte met een betaling van 20 ­euro. Ik kreeg daarop een schrijven van de heer H. te A. die zich opgelicht voelde door de man die zijn dakgoten had schoongemaakt. Hij deed er een kopie van de factuur bij die hij had ontvangen. 797 euro incl. btw.

Hetzelfde overkwam mevrouw F. van H. die 1200 euro kwijt was. Haar factuur was ondertekend met de naam Joe Gamble. ‘Nou, een gok was het’, schreef ze.

Mevrouw H. te Zelhem was er ook ingetuind, voor 300 euro, maar haar restte nog een schrale troost: ‘Mijn man, die dit voorjaar een boek heeft ­gepubliceerd over Katholieke Heiligen in de Achterhoek heeft de vriendelijke dakman na afloop van de klus een Heiligenboek verkocht. Dus mocht u de volgende keer een dakman tegenkomen die alles weet van ‘Heiligen in het Oosten’, dan hebben we het over dezelfde persoon!’

Babysokjes

Niet zelden bevatte de post uitnodigingen en suggesties om tentoonstellingen te komen zien, om vernissages bij te wonen, of om plaatsen te bezoeken vanwege hun geschiedenis of hun schoonheid.

Soms ontving ik ook spullen; een paar babysokjes toen ik over mijn moeder had geschreven die zo moeizaam nog kon breien met haar stramme vingers en die toch aan een sokje voor het eerste achterkleinkind was begonnen; artikelen, boeken en gedichtenbundels, een bioscoopbon voor straks; geld zelfs, bestemd voor het ernstig zieke neefje van mijn Bosnische werkster.

Kritiek was er ook, uiteraard, niet ­altijd was men het eens met de weer­gave van zaken zoals ik ze beschreef of met de mate van aandacht die ik aan iets besteedde. Dat laatste gold de zaak-Demjanjuk, die tussen 2009 en 2011 een heel eigen hoofdstuk zou gaan vormen binnen de Kleine Verslagen. Daar zag aanvankelijk niet iedereen het ­belang van in.

Maar overweldigend was in dezen juist de steun en aanmoediging die ik kreeg, overigens niet in de laatste plaats ook van de hoofdredactie van deze krant. Ook dank aan al diegenen die ­recent – ze zitten nog niet in de map – hun waardering lieten blijken, omdat de reeks nu afloopt. Al diegenen die er nog geen genoeg van hadden.

Het zijn vreemde tijden. De wereld is niet normaal. Gevraagd wordt om ­afstand, om mijding, om thuisblijven tussen eigen muren.

Een vreemde tijd om afscheid te ­nemen, al was afstand houden (en ook het mijden van correspondentie) voor mij een tweede natuur geworden.

Met het oog van een antropoloog en de pen van een dichter doet Wim Boevink dagelijks verslag over de grote en kleine wereld om hem heen. Abonneer je op zijn column in onze mobiele app en lees hem als eerste.